چکیده:
پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که فیلم آرگو با استفاده از چه نشانههایی به بازنمایی تازهای از واقعه گروگانگیری در سفارت ایالاتمتحده آمریکا در تهران میپردازد و چگونه این ماجرا و ایران پس از انقلاب بازنمایی میشود. برای بررسی این امر از نظریه بازنمایی و برداشتی تلفیقی از رویکرد نشانهشناختی بارت و فیسک به عنوان روش مطالعه بهره بردهایم. همچنین سعی شده است با تحلیل نشانهشناسی جزءبهجزء صحنههای مهم فیلم و طراحی جدول برای دستهبندی بعضی دادهها، به تحلیلی منسجم در مورد چگونگی بازنمایی آرگو از ایران و مردم ایران در مقطع پس از انقلاب دست یابیم. یافتههای اصلی حاصل از تحلیل دلالتهای اولیه و ثانویه فیلم آرگو نشان میدهد این فیلم کاملا در راستای نشان دادن ایرانی دلهرهآور، ترسناک، از هم گسیخته و پر آشوب حرکت میکند. آرگو از مردم ایران دو نوع بازنمایی ارائه میدهد. اول؛ قشر مخالف انقلاب که به واسطه وقوع آن، به دنبال خروج - و به تعبیری فرار- از وضعیت آشفته ایران هستند. دوم؛ قشر عامی مسلمان و موافق انقلاب که افرادی عصبی و خشونتطلب هستند. این گروه با انقلاب همراهی میکنند و نسبت به خارجیها دیدی کلیشهای و همراه با نفرت دارند. همچنین دو نوع بازنمایی از مسئولان حاکم در دوره پساانقلاب وجود دارد؛ اول مسئولان نظامی- امنیتی (اعضای کمیته و سپاه) که ایجادکننده فضای رعب و وحشت هستند، حساس و مخالف حضور خارجیها در ایراناند و دوم مسئولان دولتی که بیاختیار و بدون عمل تنها ناظر اتفاقات و رویدادهای انقلاب هستند و سادهاندیشانه عمل میکنند. این در حالی است که طرف مقابل؛ یعنی جامعه جهانی و به خصوص آمریکا، منسجم، مهربان و مسئولیتپذیر تصویر شده است و آراسته به فضایل اخلاقی به مراتب بالاتری است.