چکیده:
در این مقاله؛ مسئلة اساسی، شناسایی مباحث سازمانی و فرهنگی توسعة ارتباطات در ایران است و پرسش اساسی آن اینکه آیا اهداف فرهنگی سند چشماندازطی سالهای 82 الی92 محقق شده است؟ برای بررسی این امر به ارزیابی گزارشهای رسمی توسعة ارتباطات پرداخته شد و با استفاده از روش کیفی با 13 تن از متخصصان ارتباطات و توسعه، مصاحبه و نتایج آن در قالب جداول موضوعی و آماری استخراج شد که 39% آنان کاهش هزینهها و تسریع در برقراری ارتباط را مهمترین مزیت این توسعه برشمردند و54% عدم شناخت نیازها از سوی مسئولان را عامل توسعهنیافتگی قلمداد کردند. 46 % معتقدند تعامل مناسبی بین نهادهای مرتبط وجود ندارد، 77% توسعة آموزشی این حوزه را بدون برنامه و غیرعملیاتی دانستند و 100% آنان توسعة کمی را بیشتر از توسعة کیفی ارزیابی کردند. در این سالها برخی از شاخصه ها رشد خوبی داشته، اما در مواردی چون تعداد کتابهای منتشرشده، مجوز نشریات، انحصاریماندن صدا و سیما و وجود مراکز دولتی متعدد و غیرهماهنگ، موفق نبوده ایم و با دورنمای ذکرشده در سند فاصلة زیادی وجود دارد.