چکیده:
هدف پژوهش حاضر اثربخشی برنامه گروهی مداخلات مبتنی بر رابطه والد – کودک بر فرزند پروری مادران دارای کودک 11-8 ساله مبتلا به اختلال بیش فعالی – کمبود توجه است. این مطالعه یک تحقیق نیمه آزمایشی بر اساس طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بوده و جامعه پژوهش شامل کلیه مادران کودکان 11-8 ساله مبتلا به ADHD است که در سال 1393 به درمانگاه مرکز طبی اطفال و کلینیکهای ونک و راه سبز مراجعه کرده بودند. از جامعه آماری به روش نمونه گیری در دسترس، نمونهای مرکب از مادران 30 کودک مبتلا به ADHD انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. سپس مادران گروه آزمایش، به مدت 10 جلسه تحت آموزش برنامه گروهی مداخلات مبتنی بر رابطه والد – کودک بر اساس الگوی لندرث قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده مقیاس فرزند پروری آرنولد و چک لیست رفتاری کودکان فرم والدین (CBCL) بود. دادههای جمعآوری شده با استفاده از آزمون یومن ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد اجرای برنامه گروهی مداخلات مبتنی بر رابطه والد – کودک منجر به بهبود فرزند پروری کلی مادران دارای کودک ADHD در مقایسه با گروه کنترل شد. با توجه به یافته های مطالعه حاضر ، می توان چنین نتیجه گرفت که برنامه گروهی مداخلات مبتنی بر رابطه والد – کودک در بهبود فرزندپروری مادران دارای کودک ADHD سودمند است.
This study examined the effectiveness of group interventions program based on the parent child relationship on mothers parenting children (ages 8-11) with ADHD. This is a trial study based on pretest -post test plan¡ the research population consisted of all mothers of children (ages 8-11) with ADHD calling on the centre of pediatrics¡ vanak and rahe sabz clinics during 2013-2014¡ by considering drop members. From all mothers referred centre of pediatrics¡ vanak and rahe sabz clinics the study samples included 30 mothers selected randomly and divided into control and experimental groups. The mothers of the experimental group have been trained during 10 sessions by group intervention program based on the parentchild relationship based on Landreth pattern. Data was collected via Arnold parenting Scale and Child Behavior Checklist Parent form (CBCL). Collected data was analyzed by U Mann-Whitney test. Results revealed program interventions based on the relationship of parent-child significantly on mothers parenting child with ADHD in experimental group compared with control one. According to these findings we may concluded that group intervention program based on parentchild relationship can have beneficial treatment effects on Improvement of mothers parenting child with ADHD
خلاصه ماشینی:
اثربخشي مداخلت گروهي مبتني بر رابطه والد-کودک بر فرزندپروري مادران داراي کودک ١١-٨ ساله مبتل به اختلل بيشفعالي – کمبود توجه on parent-child relationship on mothers parenting children (ages 8-11) with ADHD دکتررقيه موسوي استاديار، دکتراي مشاوره خانواده ، گروه علوم تربيتي، دانشکده روانشناسي و علوم تربيتي، دانشگاه شاهد عبداله جمالي (نويسنده مسئول ) کارشناسيارشد، مشاوره خانواده ، دانشکده روانشناسي و علوم تربيتي، دانشگاه تهران امين نجاتي کارشناسيارشد، روان شناسي باليني، دانشکده روانشناسي و علوم تربيتي، دانشگاه شاهد علي شريفي دانشجوي دکتري روانشناسي و آموزش کودکان استثنايي دانشگاه علامه طباطبايي Dr. Roghayeh Mousavi Ph. D.
Ali sharifi PhD Candidate of psychology and education of exceptional children Allameh Tabataba'i University نوع مقاله : پژوهشي دريافت : بهمن ٩٤ پذيرش : تير٩٥ چکيده Abstract هدف پژوهش حاضر اثربخشي برنامه the examined study This effectiveness of group interventions گروهي مداخلت مبتني بر رابطه والد – program based on the parent – child کودک بر فرزند پروري مادران داراي کودک relationship on mothers parenting ١١-٨ ساله مبتل به اختلل بيش فعالي – children (ages 8-11) with ADHD.
6 Rhine 7 Jones 8 Stover 9 Guerny 10 Glover 11 Lee 12 Joiner 13 Kao 14 Garza, 15 Kinsworthy واتس ١، ٢٠٠٩)؛ (اسميت و لندرث ، ٢٠٠٩)؛ (ريان ٢ و کورتني ٣، ٢٠٠٩)؛ (ري و همکاران ، ٢٠٠١) سودمندي اين مدل را در برخورد با مشکلات کودکان و والدين آنها تاييد کرده اند.