خلاصه ماشینی:
شصتودو نفر هستیم و باید مسیر هفتاد کیلومتری کرمان تا شهداد را طی کنیم و از آنجا هم حدود چهلوپنج کیلومتر دیگر تا گندم بریان، پستترین نقطه دشت لوت، برویم.
اینجا پارک نپکاها است و این گلدانهای طبیعی اثر دست باد هستند.
خاتم نادری میگوید باید زمستان به این منطقه سفر کرد و توضیح میدهد: «یک ماه و نیم است که انجمن علمی زمینشناسی معدن را تشکیل دادهایم.
فاصله تشکیل این سنگ روی کوه تا رسیدن به اینجا یک دوران زمینشناسی است.
» او میگوید که این سنگها از خانواده کوارتز هستند که به آنها اوپال میگوییم و منشاء آذرین دارند ولی خانم ریاضی معتقد است که سنگ اوپال منشاء رسوبی دارد.
» هنوز عدهای در حال عقیق جمع کردن هستند و کیسههایشان تقریبا پر از عقیق شده است.
از وسط کویر لوت رودی میگذرد به اسم «رودشور» برای رفتن سمت دشت گندم بریان باید از رودشور رد شویم.
بهصورت پراکنده در حال پیادهروی به سمت دشت گندم بریان هستیم.
از طرفی این لایه بازالت مثل محافظ عمل میکند و اجازه نمیدهد که به راحتی دشت فرسایش پیدا کند.
خانم نادری در حال پیادهروی تند به سمت گندم بریان درباره علت پیدایش این دشت میگوید: «در مسیر گسل نایبندان دو قطعه که با هم موازی هستند کشش پیدا کردهاند.
یکی از همسفران که دبیر ادبیات است این حال و هوا و بالا آمدن طاقتفرسا تا رسیدن به دشت را به طی هفت شهر عشق تشبیه میکند و میگوید که ما هم سیمرغ هستیم که به اینجا رسیدهایم.