چکیده:
رابطة دین و سیاست همواره در بین اندیشمندان مورد اختلاف بوده است، یکی از آئینهایی که
به صراحت دربارة رابطة دین و سیاست سخن گفته، آئین بهائی است. بهاءالله از آغاز ادعای
خود دستور به اطاعت از حکوم ته ا م یداد؛ در و » رسالة سیاسیه « ادامه عبدالبهاء با نوشتن
دیدگاههای خود را دربارة عدم » رسالة مدنیه « دخالت در سیاست مطرح کرد. شوقی افندی
نیز همین رویهّ را در پیش گرفت و آئین بهائی را دینی غیر سیاسی و تابع محض حکومتها
عنوان کرد، اما تاریخ کشور ایران نشان میدهد در بسیاری از برهه‌های سیاسی مهم،
بهائیان نقش موثری در شک لگیری، پیشبرد و حتی شکست وقایع تاریخی مهم داشته‌اند.
این مقاله با پاسخ به شبه ههای 39 و 24 به نقش بهائیان در ،» جزوه رفع شبهات «
نهضت مشروطه، نهضت جنگل، کودتای 1299 شمسی، رابطه با اسرائیل، نقش آنها در
دوران پهلوی و دیگر دخالتهایی که توسط بیت العدل و پیروان آئین بهائی در سیاست
کشور ایران شده ، میپردازد و به این سوال پاسخ م یدهد که آیا بهائیان به رغم ادعّای
خود، تابع محض از دولتها و به گفته بهاءالله در پی تصرف قلوب هستند یا طبق گفته‌های
شوقی افندی در حال برنامه‌ریزی برای گرفتن حکومتها و ایجاد حکومتی جهانی بر طبق
آموزه‌های بهائی میباشند؟
خلاصه ماشینی:
». (کسروی، تاریخ مشروطه، ص۵۶۰) اینکه هدف عبدالبهاء از امر به دخالت در امور مشروطه - ولو در زمان کوتاهی- چه بوده را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان در دو مطلب جست‌وجو نمود: یکی چنانچه کسروی اشاره نمود به رسمیت شناختن آئین بهائی در کشور و به دست آوردن آزادی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی برای بهائیان؛ و دیگری اینکه بهائیان می‌خواستند پیشگویی بهاءالله در کتاب «اقدس» مبنی بر جمهور شدن تهران را از معجزات وی به شمار آورند و سعی در احقاق این پیشگویی داشتند تا عده‌ای را بدین وسیله بهائی نمایند، چنانچه در کتاب «کواکب الدریه» نیز این دلیل ذکر شده است: «حاجی شیخ فضل‌الله نوری...
ازدواج یکی از نوادگان عبدالبهاء، با یک دختر مسلمان فلسطینی و سیاستمدار برجسته، می‌توانست فرصت خوبی برای تعامل و گفت‌وگوی سازنده بین جوامع اسلامی و بهائی در فلسطین باشد، ولی درعوض، شوقی افندی این ازدواج را نوعی بی‌وفایی و خیانت پسر خالة خود تلقی و به همین علت، او را از جامعة بهائی طرد نمود، حال آنکه ولی امر بهائی هیچ‌گاه صلاحیت مخالفت با ازدواج فرزندان خانوادة بهاءالله، یا سایر بهائیان را نداشته است.
او در جواب این سؤال که آیا بهائیت در ایران آینده‌ای دارد، یا باید آن را در کتاب‌های تاریخ جست‌وجو نمود؟ چنین می‌گوید: بر اساس اینکه در ایران نسبت به بهائیان چه رفتاری شود، چند فرض محتمل است: سناریوی1: اگر ایران طی 20 سال آینده از یک حکومت دمکراتیک برخوردار شود: - بهائیت در ایران، رشد قابل توجهی خواهد کرد.
(
, 
, 
)
