داستان؛ شلیک - مجله آزما مقاله

صدای شکارچی، مزاحم خلوت من با خودم می‌شود، لحظه‌ای حرکات خسرو را زیر نظر می‌گیرم او اسلحه را روی شانه‌ی چپش تکیه می‌دهد و هی با اجزای اسلحه ور می‌رود، عصبیت کار دستش داده، شاید به اشیاء خطرناک، بیشتر از ما کهنه رفقا دلبسته شده، راستش دیگر نمی‌خواهم به این خودکامگی سیاهش فکر کنم، خسته شدم، دارم یاد می‌گیرم به چیزهای دیگری فکر کنم و مبهوت آسمان مهربانی می‌شوم که رفیق تازه‌ام شده، و در این بی‌مهری‌ها به خود می‌گویم این هستی قشنگ را که از من نگرفته‌اند، لذت عمیقی از این درک، تسخیرم می‌کند، دوست ندارم از این حالی که منو سرشار کرده، از این بی زمان و مکانی، خارج شوم، گویا الان در این بی‌خودی محض، با همه‌ی کائنات، با تمام پرنده‌های جهان، همزبان و هم آواز شده‌ام و حرف‌های ناگفته‌اشان را خوب می‌فهمم.