چکیده:
تغییرات سریع فناورانه و نوآوری های فراوان، حاصل تغییر دیدگاه شرکت ها و دولت ها از فعالیت های منزوی و جزیره ای به سمت همکاری ها و فعالیت های جمعی است. این رویکرد در پیشینه موضوع تحت عنوان نوآوری باز شناخته شده و توجه محققان بسیاری را به خود جلب کرده است. به منظور شناسایی این مفهوم و آشنایی با چگونگی پشتیبانی سیاست ها از آن، در این مقاله ضمن بررسی مفهوم، سابقه و روش های نوآوری باز، به شیوه های سیاست گذاری و ابزارهای سیاستی ارتقاء آن پرداخته شده است. بر این اساس یک ماتریس ۳×۳ مشتمل بر دو بعد برای نوآوری (درون سو، برون سو و دوسویه) و فرآیند دانش (خلق، انتشار و بهره برداری) ارائه و ابزارهای سیاستی تقویت هر یک از این ابعاد پیشنهاد شده اند. در پایان نیز شیوه همکاری فناورانه و نوآورانه در طول زنجیره ارزش داروهای زیستی در ایران، از طریق مطالعه موردی یک شرکت داروساز بررسی شده است.
Rapid technological changes and profuse innovations are the result of moving from isolated efforts to collaboration for creation of new sources of value among firms and governments. Such approach toward innovation has been known as open innovation in the literature and many researchers have studied its different aspects. In order to introduce this concept and investigate how policies could support it, this study tries to present the concept, its history and modes and policy tools to promote it among firms. Based on the literature review, a 3×3 matrix with two dimensions including Innovation Direction (Inbound, Outbound, and Coupled) and Knowledge process (Creation, Diffusion and Exploitation) is proposed in order to categorize the policy tools. Finally, a case of open innovation affairs among Iranian biopharmaceutical firms is studied to recognize the gaps in public policies to boost open innovation in the industry.
(
, 
, 
)
