چکیده:
به موجب رأی وحدت رویه شماره 633 هیأت عمومی دیوان عالی کشور مورخ 14/02/1378، امتناع زوج از پرداخت نفقه زوجهای که در حق حبس به سر میبرد، دارای وصف کیفری نیست. به عبارت دیگر، برای تحقق بزه ترک انفاق، احراز تمکین زوجه شرط است و مشروع یا نامشروع بودن عدم تمکین تأثیری در تحقق جرم ندارد. با تصویب قانون حمایت خانواده مصوب 1391، تبصره ماده 53 این قانون، خودداری از پرداخت نفقه زوجهای که قانوناً مجاز به عدم تمکین است را موجب تحقق بزه ترک انفاق دانسته است. بنابراین، ظاهراً تبصره اخیرالتصویب با رأی وحدت رویه شماره 633 مغایر است که رویه قضایی محاکم کیفری استان تهران در خصوص نسخ یا عدم نسخ رأی وحدت رویه مزبور، آرای متهافتی صادر نمودهاند.
خلاصه ماشینی:
آرایی که با اعتقاد به نسخ رأی وحدترویه، حکم به محکومیت زوج صادر کردهاند: دادنامه شماره 9209970224201737 مورخ 19/12/1392 صادره از شعبه 42 دادگاه تجدیدنظر استان تهران، به استناد تبصره ماده 53 قانون حمایت خانواده مصوب 1391 و با تصریح به نسخ رأی وحدترویه شماره 633، تجدیدنظرخواهی زوج را مردود دانسته است.
ب. آرایی که با اعتقاد به اعتـبار رأی وحـدترویه مزبور، عدم تمکـین زوجه به استناد حق حبس را موجب تحقق جرم ترک انفاق نمیدانند: دادنامه شماره 9209970225001454 مورخ 12/11/1392 صادره از شعبه 1177دادگاه عمومی جزایی تهران، به استناد رأی وحدترویه شماره 633 هیأت عمومی دیوانعالی کشور و با تصریح به اینکه رأی مـزبور مـغایرتی با تبـصره مـاده 53 قانون حمایت خانواده نـدارد، حکم به برائت زوج از اتهام ترک انفاق صادر نموده است.
دادنامه شماره 9309970223401698 مورخ 12/12/1393 شعبه 1123 دادگاه عمومی جزایی تهران، مطلق تمکین زوجه را صرفنظر از اینکه در حق حبس باشد یا خیر، برای تحقق بزه ترک انفاق شـرط دانسته اسـت و به استناد اینکه زوجه در حق حبس بوده است، حکم به برائت زوج صادر نموده است.