چکیده:
این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر عزت‌نفس و امید به زندگی در نوجوانان 12 تا 17 سال بی‌سرپرست و بدسرپرست انجام شد. پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعة آماری پژوهش شامل تمامی نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست تحت نظارت اداره بهزیستی شهرستان رباط‌کریم در سال 1397-1396 به تعداد 125 نفر بود. نمونة تحقیق شامل 26 نفر نوجوان بی‌سرپرست و بدسرپرست بود که با روش نمونه‌گیری هدفمند در دسترس انتخاب و در دو گروه 13 نفر آزمایش و 13 نفر کنترل جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامة عزت‌نفس کوپر اسمیت (1967) و پرسشنامة امید به زندگی میلر (1988) بود. داده‌های پژوهش با روش‌های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد که در مرحلة پس‌آزمون میانگین نمرات عزت‌نفس و امید به زندگی افراد گروه آزمایش بیشتر از میانگین نمرات گروه کنترل بود (05/0>P).
The purpose of this study was to investigate the effectiveness of training positive thinking skills on Self-esteem and Life Expectancy in adolescents 12 to 17 years old Orphan,s and irresponsible caregiver. Semi-experimental research with pre-test and post-test design with control group. The statistical population of the study consisted of all. The statistical population of the study consisted of all adolescents Orphan,s and irresponsible under the supervision of the Welfare Office of Robat Karim in 2017-2018 in 125 teens Orphan,s and irresponsible. The sample consisted of 26 Orphan,s and irresponsible teenagers who were selected through targeted sampling and were replaced in Two groups 13 were tested and 13 were controls. The research tools included a Coopersmith Self-esteem questionnaire (1967) and a Miller Life Expectancy (1988). Data were analyzed using descriptive statistics and covariance analysis. The results showed that in the post-test stage, the mean scores of Self-esteem and Life Expectancy in the experimental group were higher than the mean scores of the control group (P <0.05).
خلاصه ماشینی:
اثربخشی آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر عزت‌نفس و امید به زندگی نوجوانان 12 تا 17 سال بدسرپرست و بی‌سرپرست سجاد اسکندری پیله‌رود* کارشناس ارشد روان‌شناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران.
چکیده این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر عزت‌نفس و امید به زندگی در نوجوانان 12 تا 17 سال بی‌سرپرست و بدسرپرست انجام شد.
در سال‌های اخیر، پژوهش‌های بسیاری به بررسی اثربخشی روان‌درمانی مثبت‌گرا بر کاهش افسردگی و افزایش شادکامی و بهزیستی روان‌شناختی پرداخته‌اند (جباری، شهیدی، موتابی، 1393)؛ در پژوهشی که حسینی (1392) با طرح شبه‌آزمایشی با گروه کنترل و استفاده از آزمون کوواریانس و نمونه‌گیری در دسترس بر روی نوجوانان دختر تحت حضانت بهزیستی انجام داد، نشان داد که آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر بحران هویت، عزت‌نفس و امیدواری نوجوانان دختر تحت حضانت بهزیستی معنی‌دار بوده است.
نتایج آزمون تحلیل کوواریانس برای بررسی تأثیر آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر افزایش عزت‌نفس و امید به زندگی در نوجوانان پسر بی‌سرپرست و بدسرپرست {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} **P همان‌گونه که نتایج آزمون تحلیل کوواریانس عزت‌نفس نشان می‌دهد پس از تعدیل نمرات پیش‌آزمون (46/31) و پس‌آزمون (30/34)، اثر معنی‌دار عامل بین آزمودنی‌های گروه وجود دارد، زیرا سطح معنی‌داری F به دست آمده با درجة آزادی 1 برای متغیر عزت‌نفس 92/17 کوچک‌تر از 01/0 است؛ بنابراین فرضیة اول پژوهش تأیید و فرضیة صفر رد می‌شود.
بحث و نتیجه‌گیری هدف این پژوهش اثربخشی آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر عزت‌نفس و امید به زندگی نوجوانان بدسرپرست و بی‌سرپرست بود.
نتایج فرضیة دوم نشان داد آموزش مهارت مثبت‌اندیشی باعث افزایش امید به زندگی در نوجوانان پسر بی‌سرپرست و بدسرپرست می‌شود (جدول 3).
(
, 
, 
)
