چکیده:
عصر کنونی دنیای ارتباطات و حرکت به سوی تمدنی جهانی، لقب گرفته است. در این عصر دیپلماسی فرهنگی ابزار بسیار مهمی در سیاست خارجی کشورها قلمداد می‌شود. یکی از ملزومات این دیپلماسی، رویکرد چند جانبه گرا در سیاست خارجی کشورها می باشد که ریشه در نظریه سازه انگاری در جهت ساخت روابط دوستانه و پایدار با رویکرد مکانیزم‌های مشترک همکاری میان دولت‌ها و دعوت از جوامع آنها برای یادگیری از یکدیگر درساخت نگرش‌های فرهنگی در چارچوب سازمان‌ها و نهادهای جهانی می باشد. مقاله در مقام پاسخ به این سوال است که سیاست خارجی فرهنگی با رویکردی چند جانبه گرا چگونه زمینه ارتقای تحرک ایران را در صحنه بین الملل محقق می سازد؟ در چارچوب روشی تحلیلی- توصیفی فرضیه‌ای که مقاله درصدد آزمون آن برآمده عبارت است از این که سیاست خارجی فرهنگی چند جانبه گرا از رهگذر ارتقا پویایی ساختارهای مادی و معنوی بر اساس سنتز دیالکتیک لایه های هویتی ایرانی، اسلامی و مدرنیته در بستر یک ابر گفتمان هویتی به نام انقلاب اسلامی و نیز نگاه تعاملی- تفاهمی در جهت هم تکمیلی و هم افزایی فرهنگی در چارچوب نهادهای بین‌المللی زمینه ارتقای تحرک ایران را در صحنه بین‌الملل محقق می‌سازد
<strong> </strong> The present era in the world of communication and the move towards global civilization has made cultural diplomacy a special manifestation of the elements and components of foreign policy and the effective and sustained engagement in today's world. One of the requirements of this diplomacy is a multilateralist approach to foreign policy that is rooted in the theory of constructivism aimed at building friendly and lasting relationships through an approach of cooperating mechanisms between governments and inviting their communities to learn from each other in constructing cultural attitudes. The article answers the question of how the multicultural approach to cultural foreign policy in the international arena promotes the Iranian mobility? Within the framework of the analytical-descriptive approach to the hypothesis that the paper seeks to test is multilateral cultural foreign policy through the promotion of the dynamics of material and spiritual structures based on the dialectical synthesis of Iranian, Islamic and modern identity layers within the context of a super-discourse. An identity in the name of the Islamic Revolution, as well as an interactive-understanding view of cultural complementarity and synergy within the framework of international institutions, fosters the promotion of Iranian mobility on the international scene.
(
, 
, 
)
