دو شعر - مجله چیستا ادب و هنر

"دیدار با انبوه خاکستر گذشته خاکستری‌ گفت‌وگویی کوتاه بین ساعت آئینه‌ در رؤیا می‌روی‌ بی‌سخن و بی‌نشانه‌ در مهی غلیظ که دریا می‌شناسد و در خود غرق می‌شود. دو شعر از فرهاد کریم‌پور بدرقه‌اش می‌کنم‌ با گام‌های علف‌ و رویش دگر باره‌اش نیست. بیداری دگر باره‌اش نیست. بیداری همیشهء آب را بر خاک‌های خفته‌ می‌پاشم، که زهدان حادثه،کپک می‌زند در نگاه عقیمش‌ و پستان فاجعه را دیگر کودکان زجر نمی‌مکند. زیباتر از بهانه‌ نیایش چلچله‌ها در باد روشنم می‌کند؛- تا آسمان سرود سپیده دمان بخواند. آنگاه که زنجره‌ آرشه‌ از پا برگیرد؛ سبزه‌ست‌ به دنبال گلی‌ که سرخ می‌شود از شرم‌ با شتاب رنگ‌ها که می‌سوزند در معرفت فصول. وانگاه که زنجره‌ موسیقی رؤیاهای آدمی را بنوازد تا آبگینه صدای چشمی‌ به پرتاب صاف هذیانی‌ لکنت بر خویش را در دور و ژرف‌ فروخفتند سبزه‌ست‌ به دنبال گلی‌ که سرخ می‌شود از شرم. اینگونه تا که رفت‌ خود نو عروس باد شد در غمزهء همیشهء خورشید."