چکیده:
امید به آینده یکی از شاخص‌های کیفیت زندگی و رفاه اجتماعی است. پژوهش حاضر باهدف تعیین میزان امید به آینده و عوامل موثر بر آن در بین شهروندان تهرانی انجام شده است. پژوهش به روش پیمایشی و با استفاده از تکنیک پرسشنامه به اجرا درآمده است. جامعه آماری شامل شهروندان بالای 18 سال ساکن در شهر تهران است. حجم نمونه 610 نفر و افراد نمونه به شیوه نمونه‌گیری مطبق و خوشه‌ای چندمرحله‌ای و تصادفی ساده انتخاب‌شده‌اند. نتایج توصیفی نشان می‌دهد که 3/ 54 درصد از شهروندان تهرانی از امید به آینده بالایی برخوردارند و مابقی از امید نسبی و یا حداقلی برخوردار هستند. نتایج آزمون همبستگی نشان می‌دهد که همه متغیرهای مستقل با امید به آینده رابطه معناداری دارند. نتایج رگرسیونی حاکی از آن است که از بین متغیرهای مستقل، متغیرهای نشاط اجتماعی با ضریب بتای 415/ 0، احساس محرومیت و احساس عدالت اجتماعی هرکدام با مقدار بتای 17/ 0 بیش‌ترین سهم را در تبیین متغیر وابسته تحقیق (امید به آینده) داشته‌اند. همچنین معادله پیش‌بینی میزان امید به آینده می‌تواند 8/ 34 درصد از واریانس متغیر وابسته را تبیین کند، به‌عبارت‌دیگر متغیرهای مستقل یادشده می‌تواند بالای یک‌سوم از میزان امید به آینده را در بین مردم شهر تهران تحت تاثیر قرار دهند.
Hope for the future is one of the indicators of quality of life and social welfare. The study was conducted with the aim of determining the amount of hope and the factors affecting it among the citizens. The research was conducted by survey method. The statistical population includes citizens over 18 in Tehran. Sample size was 610 people and sampled individuals are selected by simple random sampling and multi-level cluster sampling. Descriptive results show that 54.3 percent of citizens have high hopes and the rest have relative or minimal hopes. the independent variables, it should be noted that the variables of social vitality (happiness), sense of security, satisfaction of needs is estimated at medium upward level, the variables of feeling of deprivation and the economic and social status at the medium level and the variables of sense of acceptability and religiosity at upper and the variable of sense of social justice is estimated at low-medium level. Correlation test results show that all independent variables have a meaningful relationship with hope for future. Regression results show that among independent variables, social vitality with a beta coefficient of 0/415, feeling of deprivation and feeling of social justice each of one with a beta of 0/17 percent have the most significant part in explaining the dependent
variable of the research (hope for future). Also, the equation of predicting the rate of hope for future, can account for 34.8 percent of variance of dependent variable, in other words, the mentioned independent variables can affect more than one third of the amount of hope for the future among the people of Tehran.
(
, 
, 
)
