چکیده:
زمینه و هدف: بیصداقتی تحصیلی به عنوان تلاش عمدی دانشآموزان برای تحریف، جعل یا ساختن تکالیف تحصیلی به یک مشکل نگرانکننده تبدیل شده است. پژوهش حاضر با هدف روانسنجی مقیاس بیصداقتی تحصیلی، دانشآموزان دبیرستانی انجام شد.
مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی ـ همبستگی، 606 دانشآموز پسر و دختر مقطع متوسطه، مدارس دولتی شهر اهواز در سال تحصیلی 98-1397 به روش نمونهگیری خوشهای چندمرحلهای انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها از مقیاس بیصداقتی تحصیلی Witherspoon و همکاران (2010 م.) و مقیاس چشمانداز زمان Zimbardo و Boyd (1999 م.) استفاده شد. برای سنجش روایی مقیاس از تحلیل عامل تاییدی، همبستگی مولفهها با نمره کل و روایی همگرا و برای سنجش پایایی آن از ضریب آلفای کرونباخ و روش تنصیف با استفاده از نرمافزارهای AMOS 21 و SPSS 22 بهره گرفته شد.
یافتهها: در نمونه دانشآموزان ایرانی ساختار دوبعدی مقیاس بیصداقتی تحصیلی شامل رفتارهای تقلب سنتی و پیشرفته با دادهها برازش مطلوبی داشت. روایی و پایایی مقیاس بیصداقتی تحصیلی تایید شد. بین رفتار تقلب سنتی با گذشته منفی، گذشته مثبت، حال لذتگرا و حال مقدر (p<0/05) و همچنین، رفتار تقلب پیشرفته با گذشته منفی، حال لذتگرا و حال مقدر همبستگی مثبت و معنیداری وجود داشت(p<0/01). افزون بر این، بین نمرات مقیاس بیصداقتی تحصیلی در دختران و پسران تفاوت معنیداری مشاهده شد (0/001=p).
نتیجهگیری: یافتهها مبین آن است که مقیاس بیصداقتی تحصیلی برای سنجش رفتارهای بیصداقتی تحصیلی در دانشآموزان دبیرستانی ابزاری روا و پایا است. استفاده از این مقیاس در مطالعات روانشناختی، تربیتی و مشاورهای دانشآموزان دبیرستانی توصیه میگردد.