چکیده:
با پیدایش و توسعۀ فضای سایبر حمایت از حریم خصوصی شهروندان صرفاً با قواعد حقوق بشر سنتی امکانپذیر نیست. ازاینرو باید با توسعۀ قوانین و مقررات داخلی همراستا با قواعد بینالمللی و اقدامات فراملی، و نیز با در نظر گرفتن فناوری و شیوههای نوپدید ارتباطی و الزامات زیست در فضای سایبر و همچنین توصیهها و قواعد تدوینی سازمانهایی مانند اتحادیۀ بینالمللی مخابرات و سازمان جهانی مالکیت فکری، از این حقوق مهم شهروندان صیانت کرد. در این پژوهش که به شیوۀ توصیفی- تحلیلی است، به این مسئله پرداخته میشود که قوانین و مقررات ایران تا چه حد میتواند از حریم خصوصی شهروندان در فضای سایبر صیانت کند. بدیهی است وضع مقررات ملی بدون در نظر گرفتن گستردگی جهانی این فضا و بدون ملحوظ داشتن شرایط حاکم بر جامعۀ جهانی و هنجارهای نوین، نهتنها از اثربخشی کافی برخوردار نخواهد بود، بلکه بروز تناقضات و مشکلاتی را موجب خواهد شد.
With the emergence and development of cyberspace, protecting citizens' privacy is simply impossible with the traditional human rights rules and should be accompanied by the development of domestic laws and regulations, in accordance with international rules and transnational measures to protect privacy , taking into account technology and the emerging contemporary communication practices and living in the cyberspace and the rules of the organization, such as the International Telecommunication Union and the World Intellectual Property Organization to safeguard these important citizens' rights. In this descriptive-analytic study, the question is how far the laws and regulations of Iran can protect the privacy of citizens in the cyberspace. It is obvious that making national regulations, without taking into account the global scope of this space and without respect for the conditions governing the international community and the norms of modernity, will not only not be effective enough, but also will create contradictions and problems.
خلاصه ماشینی:
com تاريخ دريافت : ١٣٩٧/٠٤/٩، تاريخ پذيرش : ١٣٩٧/٠٦/١٩ مقدمه فضاي سايبر با توسعه و تسهيل شيوة ارتباطي در ميان اشخاص سراسسـر جههـان زمينـنه را بـبراي دستيابي و آزادي هاي مختلف حقوق بشري فراهم ساخته و ششـايد در وهلـلۀ اول گممـان رود ککـه محدوديت هاي وارد بر اين فضا با اصول و مباني حقو بششـري سسـازگار نباششـد و دولـلت ههـا ححـق دخالت در اين فضا را که فضايي مستقل و جهاني است ندارند، اما بـ يققـي نممي تـتوان ديـيدگاه خودمراقبتي شهروندان و کاربران در فضاي سايبر را که از نگاهي کاملا آزادي خواهانه سرچشمه مي گيرد، به طور مطلق پذيرفت ، چراکه اين ديدگاه نمي تواند تضمين کنندة صيانت از حقوق بشر باشد، بلکه براي صيانت از حقوق بشر بايد قواعد و مقرراتي وضع شود اگگـر قـقوانين و مققـررات سايبري متناسب با تحولات فناوري اطلاعات گسترش نيابد، شايد بيششـتري اثـثر منففـي توسسـعۀ فناوري اطلاعات بر حريم خصوصي شهروندان نمود پيدا کند که با تهديدهاي شديدتري مواججـه ميشوند و داده هاي شخصي راحت تر در دسترس همگان قرار مي گيرد و اين مسئله دولت ههـا را ملزم مي سازد که براي صيانت از حقوق کاربران به وضع قوانين و مقرراتي اقدام کنند که ححـريم خصوصي شهروندان را مورد حمايت قرار دهد.