چکیده:
اصولاً هدف قواعد بین‌المللی حقوق بشر حمایت از ارزش‌هایی است که ریشه در کرامت ذاتی انسان دارند، و از این روی اساساً و ماهیتاً تقیّد در مکان و زمان را برنمی‌تابند. اجرای این قواعد در فراسوی مرزهای ملی هر کشور، و تأکید بر اجرای متقارن آن قواعد با قواعد حقوق بشردوستانه بین‌المللی در زمان مخاصمات مسلحانه جلوه‌ای از آن ویژگی قواعد بین‌المللی حقوق بشر است. با این حال قواعد بین‌المللی حقوق بشر می‌بایست در ظرفی اجتماعی یعنی در قالب هر جامعه ملی به اجرا درآیند، جامعه‌ای که در آن دولت نه تنها موظف به احترام و تضمین رعایت حقوق بشر و آزادی‌های اساسی هریک از افراد است، بلکه مسؤول حراست از منافع و مصالح عمومی نیز می‌باشد (حکمرانی مطلوب). بر این اساس، در نظام بین‌المللی حقوق بشر دولت واجد این حق و تکلیف است که در راستای حراست از نظم عمومی، امنیت ملی، سلامت یا اخلاق عمومی و یا رعایت حقوق و آزادی‌های دیگران، برخی از حق‌ها و آزادی‌های بشری افراد را طبق قانون محدود سازد. از سوی دیگر، به هنگام بروز یک وضعیت فوق‌العاده عمومی که حیات ملی را به مخاطره می‌افکند دولت می‌تواند با اعلام رسمی قبلی و منوط به قید و بندهای مختلف، به تعلیق اجرای برخی از قواعد بین‌المللی حقوق بشر مبادرت ورزد. بدیهی است که صلاحدید دولت در تشخیص مصالح جمعی و تعلیق اجرای شماری از قواعد بین‌المللی حقوق بشر مطلق نبوده و در احاطه قیود شکلی و ماهوی مختلفی قرار گرفته و از قابلیت کنترل قضایی (و یا شبه‌قضایی) برخوردار است. به نظر می‌رسد در عصری که اغلب جوامع ملی در احاطه عوامل مختلفی مثل جنگ، تروریسم، بلایای طبیعی، بحران‌های زیست‌محیطی و ... قرار گرفته‌اند که بنیان‌های حیات جمعی آنها را در معرض خطر قرار داده است استفاده از حربۀ تعلیق اجرای تعهدات بین‌المللی در زمینه حقوق بشر وسوسه‌کننده و در عین حال خطرناک باشد. ادعای استمرار آن وضعیت‌ها برای مدت طولانی باعث شده که تعلیق قواعد بین‌المللی حقوق بشر همچنان بردوام بماند و این خود عاملی است که می‌تواند نظام جهانی حقوق بشر را که هنوز به ساز و کارهای پیشرفته نظارتی تجهیز نشده است، تهدید نماید.
According to human rights conventions and the relevant case-law, a state of emergency can be justified only by an exceptional situation of crisis which affects the whole population and constitutes a threat to the organized life of the community of which the state is composed. The threat must be imminent; its effects must involve the whole nation; the continuance of the organized life of the nation must be threatened; the crisis or danger must be exceptional in the sense that the normal measures or restrictions permitted by the Convention for the maintenance of public safety, health and order, are plainly inadequate. In a state of emergency measures can be taken that derogate from the protection normally afforded by human rights. Rights are not absolute and may legitimately be limited by law. But derogation must be proportional to the emergency. People can only be detained without trial for the specific purpose of restoring peace and order during an emergency. The government will have to justify the continued detention of such people to a court, and there are still certain rights that it is not permissible to derogate from.
خلاصه ماشینی:
Lilich, “Minimums Standards of Human Rights Norms In a State of Emergency,” The American Journal of International Law 79 No. 4 (1985): 1072-1081 (paper presented at the 61st Conference of International Law Association, held in Paris from August 26 to September 1, 1984).
اصـول سـيراکيز ( The Siracusa Principles on The Limitation and Derogation Provisions in the Covenant on Civil and Political Rights International) اصولي هستند که در سال ١٩٨٤، طي يک کنفرانس يک هفته اي توسط عده اي از کارشناسان برجسته حقوق بين الملل در قالب ٧٦ اصل پيرامون محدوديت ها و تعليق تعهدات ميثاق بين المللي حقوق مدني و سياسي در شهر سيراکيز ايتاليا به عنـوان پيشـنهاد طـرح گرديـد و توسـط پروفسور شريف بسيوني (M.
28; Greek Case (1969),” Yearbook of European Convention on Human Rights 12 (1971): 1; Human Rights Committee General Comment, No. 29: State of Emergency (Article 4), CCPR/Rev. 1.
Joan F Hartman, “Derogations from Human Rights Treaties in Public Emergencies,” Harvard International Law Journal 22 (1981): 89-99.
The United Kingdom’s Derogation from the European Convention on Human Rights of 18 December 2001 and the ‘A’ Case,” British Yearbook of International Law, Oxford Journal 76 (2006): 295, Published November 01, 2006, doi: 10.
United Kingdom, 5/1992/350/423-424, Council of Europe: European Court of Human Rights,” UNCHR, last modified April 22, 1993, Para.
Human Rights Committee General Comment, No. 29: State of Emergency (Article 4), CCPR/Rev. 1.
Human Rights Committee General Comment, No. 29: State of Emergency (Article 4), CCPR/Rev. 1.
(
, 
, 
)
