چکیده:
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رواندرمانی مثبتنگر بر تابآوری، شادکامی ذهنی و نستوهی مادران دچار دیابت نوع دو انجام گرفت. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل مادران دچار دیابت شهر تهران در سال 1396 بود. در این پژوهش از روش نمونهگیری غیر احتمالی در دسترس و گمارش تصادفی استفاده شد. بدینصورت که از بین مادران دیابتی مراجعهکننده به مراکز درمانی تهران، تعداد 30 نفر بهصورت در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروههای آزمایش و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را طی سه ماه در 10 جلسه 90 دقیقهای دریافت نمودند. پرسشنامههای مورداستفاده در این پژوهش شامل شادکامی ذهنی (ریان و فردریک، 1997)، پرسشنامه نستوهی (کوباسا و همکاران، 1979) و مقیاس تابآوری (کانر و دیودیسون، 2003) بود. دادهها به شیوه تحلیل کوواریانس توسط نرمافزار آماری SPSS23 مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل دادهها نشان داد که رواندرمانی مثبتنگر بر شادکامی ذهنی، تابآوری و نستوهی مادران دچار دیابت مؤثر بوده است (P). بر اساس یافتههای پژوهش حاضر میتوان چنین نتیجه گرفت که رواندرمانی مثبتنگر میتواند بهعنوان یک درمان کارآمد جهت افزایش شادکامی ذهنی، تابآوری و نستوهی مادران دچار دیابت مورداستفاده گیرد.
The present study was to investigate Effectiveness of positivist psychotherapy on resilience, mental happiness and hardiness in the mothers suffering from type 2 diabetes. The research method was quasi-experimental with pretest, posttest and control group design. The statistical population of the present study included all mothers with diabetes in Tehran in 2017. Non-probable convenient sampling method and random replacement were applied in the current study in a way that 30 mother from diabetic people referring to therapy centers in the city of Shiraz were selected through convenient method and they were randomly replaced in the experimental and control groups. The experimental group received teaching intervention in ten ninety-minute sessions during three months. The applied instruments in the current study included mental happiness (Ryan Fredrick, 1997), hardiness questionnaire (Kobasa etla.l, 1979), and resilience scale (Conner and Davidson, 2003). The data were analyzed through ANCOVA method via SPSS23 software. The results of data analysis showed that positivist psychotherapy has been effective on resilience, mental happiness and hardiness in the mothers suffering from type diabetes (P
خلاصه ماشینی:
اثربخشي روان درماني مثبت نگر بر تاب آوري، شادکامي ذهني و نستوهي مادران دچار ديابت نوع دو Effectiveness of positivist psychotherapy on resilience, mental happiness and hardiness in the mothers suffering from type 2 diabetes زهرا يوسفيان انغام امين نسب مرمره صحتي چکيده پژوهش حاضـــر با هدف بررســـي اثربخشـــي روان درماني مثبت نگر بر تاب آوري، شـــادکامي ذهني و نســـتوهي مادران دچار ديابت نوع دو انجام گرفت .
نتايج حاصـــل از تحليل داده ها نشـــان داد که روان درماني مثبت نگر بر شادکامي ذهني، تاب آوري و نستوهي مادران دچار ديابت مؤثر بوده است (٠٠٠١>P).
بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر ميتوان چنين نتيجه گرفت که روان درماني مثبت نگر ميتواند به عنوان يک درمان کارآمد جهت افزايش شــادکامي ذهني، تاب آوري و نســتوهي مادران دچار ديابت مورداستفاده گيرد.
Baquedano, Dos Santos, Martins, Zanetti 2.
Nix, Ryan, Manly & Deci 2.
Proyer, Gander, Wellenzohn, Ruch 5.
Flink, Smeets, Bergbom, Peters 6.
بحث و نتيجه گيري پژوهش کنوني با هدف بررسي اثربخشي روان درماني مثبت نگر بر شادکامي ذهني، تاب آوري و نستوهي مادران دچار ديابت نوع دو انجام پذيرفته است .
يافته اول پژوهش حاضر بيانگر آن بود که روان درماني مثبت نگر منجر به بهبود تاب آوري مادران دچار ديابت نوع دو شده است .
يافته سوم پژوهش حاضر بيانگر آن بود که روان درماني مثبت نگر منجر به بهبود شادکامي ذهني مادران دچار ديابت نوع دو شده است .