چکیده:
شیخ ابوالفیض بن مبارک متخلص به فیضی فیاضی مشهور به فیضی دکنی (1004-954 هـ. ق) شاعر معروف فارسیگوی دربار اکبر شاه بود که بعد از وفات غزالی مشهدی (م 980 هـ. ق) بهعنوان ملکالشعرایی دست یافت. تذکرهنویسان و صاحبنظران هنر شاعری و شیوه بیان وی را ستوده و در خصوص طبع بلند و ابیات نفیس و طرز دلپسندش فراوان سخن گفتهاند. این پژوهش به شیوه تحلیلی و توصیفی درصدد پاسخگویی به این پرسش است که اصلیترین خصیصههای سبکی دیوان فیضی کدام است؟ براساس یافتههای پژوهش، فیضی از پیشگامان سبک هندی و از کسانی است که در شکلگیری این سبک، نقش بسیار داشته است. وی برای رونق و تعالی سبک هندی تلاشهای ارزندهای انجام داد، بهطوریکه بسیاری از عناصر و شاخصههای سبک هندی مانند کاربرد زبان کوچه، ترکیبسازیهای استعاری و تشبیهی، مضمونآفرینی، استعارههای فعلی، حسآمیزی و... که بعدها رواج عام مییابد و ویژگی مشترک شعر سبک هندی میشود، در شعر او حضور و تبلور سبکشناختی یافته است.
خلاصه ماشینی:
(رسالت پناهی و همکاران ، ١٣٩٧: ٧١-٩٠) درباره اندیشه هـای فیضـی مقالـه ای بـا عنـوان «پژوهشـی در افکـار و اندیشـه های فیضـی فیاضــی» از بــانو شــکفته در شــماره ١٠٢ فصــل نامه مرکــز تحقیقــات فارســی ایــران و پاکسـتان (دانـش ) بـه چـاپ رسـیده اسـت ولـی در مـورد ویژگیهـای برجسـته سـبکی دیــوان وی (به خصــوص قصــاید و غزلیــات ) به صــورت مســتقل پژوهشــی جــامع و مفیــد انجام نگرفته و اصلی ترین شاخصه های سبکی دیوان وی ناشناخته مانده است .
اهمیت و اهداف تحقیق ارزش سبک شـناختی شـعر فیضـی بیشـتر ازاین جهـت اسـت کـه شـعر او نشــانگر تحــول ســبکی اســت ، یعنــی ســبک عراقــی کــه در دوره تیمــوری گام هــای تــازه ای برداشـته و از شـیوه های پیشـین انـدکی فاصـله گرفتـه و بـه قلمروهـای تـازه ای چشـم دوخته بـود، بـا شـعر فیضـی بـه ایـن قلمـرو تـازه وارد شـد و رنـگ و روی و حـال و هوای تازه ای به شعر فارسی داد کـه بعـدها سـبک هنـدی نامیـده شـد.