چکیده:
در عصر حاضر اهمیت و نقش فضای سبز در حیات و توسعه شهرها تا حدی است که به عنوان یکی از شاخص‌های توسعه پایدار از آن یاد می‌شود. در توسعه پایدار شهری توزیع متناسب فضای سبز با توجه به پراکندگی متوازن جمعیت یکی از اصول برقراری عدالت جغرافیایی است. می‌باشد. این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی – توصیفی در پی دستیابی به هدف اصلی پژوهش یعنی ارزیابی وضعیت سرانه فضای سبز در مناطق دهگانه شهر شیراز می‌باشد در این راستا با گرد‌آوری اطلاعات موجود در طرحهای توسعه شهری و سرشماری‌های رسمی مرکز آمار ایران طی سال‌های 1385، 1390 و 1394، تحلیل‌های لازم با استفاده از مدل‌های آنتروپی و ضریب پراکندگی صورت گرفته است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که بالاترین سرانه فضای سبز شهری به ترتیب در مناطق 9، 3، 6، 1 و کمترین سرانه فضای سبز به ترتیب مربوط به مناطق 8 و 7 می‌باشد. در محاسبات مدل ضریب پراکندگی عدد (20/0) بدست آمد که برخلاف تحقیقات قبلی در خصوص نمونه مورد مطالعه این پژوهش، نشانگر تحقق اصل عدالت محوری در برنامه‌ریزی فضایی شاخص فضای سبز در سال 1394 می‌باشد. نتایج حاصل از ضریب آنتروپی نیز نشان داد که توزیع جمعیت در مناطق دهگانه شهر شیراز در سال 1385 متعادل بوده، در سال 1390به سمت توزیع نابرابری جمعیت پیش رفته و سپس در سال 1394 دوباره به سمت عدد 1 که نشان‌دهنده توزیع متعادل است، سوق یافته است.
خلاصه ماشینی:
در نهايت با استفاده از مدلهاي کمي آنتروپـي و ضـريب پراکنـدگي بـه تحليـل اطلاعات پرداخته شده تا زمينه چهت مقايسه و تطبيق سرانه مناطق ده گانه شهر شـيراز بـا اسـتانداردها و سـرانه هـاي رايج به لحاظ کمي و کيفي فراهم گردد و به دنبال پاسخگويي به سؤالات ذيل است : ١) توزيع فضايي سرانه فضاي سبز بين مناطق شـهري شـيراز طـي سـال هـاي ١٣٨٥، ١٣٩٠ و ١٣٩٤ از چـه الگـويي (متعادل يا نامتعادل ) پيروي کرده است ؟ ٢) روند توزيع جمعيت در مناطق دهگانه شهر شيراز طي سال هاي ١٣٨٥، ١٣٩٠ و ١٣٩٤ به چه صورت بوده است ؟ چارچوب نظري پژوهش اولين اشاره جهاني به توسعه پايدار١ از سوي کميسيون برانتلند٢ صورت پذيرفت ، که اين اسـتعاره در بيـان نـوعي از توسعه بکار گرفته شد که واجد اخلاق عدالت بين نسلي ٣ باشد هم اکنون مفهوم توسعه پايدار در قالب ارائه راه حل - 1 - Sustainable Development 2 -Brunt land Report (1987).
Investigating the Status of Green Space Using the Entropy Coefficient and Williamson Model in an Approach to Sustainable Development; Case Study: Shiraz City, [In Persian], Journal of Geography and Planning, Year 16, No (42), P.
(
, 
, 
)
