داستان کوتاه: نان شب ادب و هنر

"مشت‌های گره کرده آن‌ها را می‌شد دید،با انگشتانی سفید که از سر درد خم شده‌ بود،با خون لخته شده مفصل‌ها و عضلات دست که پوستشان بر اثر فشار برنده سیم خاردار زنگ‌ زده،کبود شده بود. فرمانده بازداشت‌گاه که افسری با موهای جوگندمی بود و چهره‌ای آفتاب سوخته داشت،ودر این شب با مأموریت ویژه از شهر به بازداشت‌گاه آمده بود،با گام‌های خسته ولی مطمئن اریب‌وار از جریان امواج نورافکن‌ها عبور کرد و در حالی‌که در گوشه‌ای ایستاد،تشخیص داد که فاصله دو ردیف اسیران روس از هم،به اندازه کافی است. آدم با دیدن سربازان نمی‌توانست بپذیرد که همین چندی پیش،آن‌ها نیز با ما پس از پایان‌ کار به بازداشت‌گاه برگشته بودند،چراکه آن‌ها در این مدت توانسته بودند به سرعت لباس رسمی‌ بپوشند،غذای سیری بخورند،انیفورم‌هایشان را اتو کرده و حتا ناخن‌های خود را مانیکور کنند. آن فرمانده با چهره آفتاب سوخته و موهای جوگندمی،هنوز با ماشین زیاد دور نشده بود که‌ ناگهان فوج خاموش جمعیت گرسنه که هر لحظه بیش از پیش،از عقب به صنوف جلو فشار می‌آورد،به جنبش درآمد،و بر روی سنگ‌های خونین ریخت."