چکیده:
چکیده
شهرها دارای جاذبههای گردشگری فراوان میباشند و همواره گردشگران زیادی را به سوی خود جذب مینمایند. لذا بررسی و تحلیل فضایی امکانات گردشگری موجود در سطح مناطق شهری اصفهان باعث میشود تا عدم تعادل در توزیع امکانات گردشگری بهتر مشخص شود و برنامهریزی جهت توزیع عادلانه ی آنها و دسترسی تمام افراد جامعه به خدمات مورد نظر، به نحو مطلوبی محقق گردد. هدف اصلی پژوهش، بررسی نحوة توزیع فضایی خدمات گردشگری در مناطق شهری میباشد. جامعهی آماری پژوهش را، مناطق چهاردهگانهی شهر اصفهان تشکیل میدهد. این پژوهش از نوع توسعهای-کاربردی و روش آن «توصیفی-کمیو تحلیلی» میباشد. در این پژوهش 39 شاخص با روش تحلیل عاملی خلاصه شده و به 8 عامل تقلیل یافته و سپس میزان اثرات هر یک از عاملها در توسعهی خدمات گردشگری مناطق مشخص و در نهایت جهت سطح بندی مناطق با استفاده از مدل موریس مناطق در پنج گروه (بسیار برخوردار، برخوردار، متوسط، محروم، بسیار محروم)سطحبندی شدهاند. از طریق ایجاد رابطهی رگرسیونی بین عوامل تأثیر گذار و درجه برخورداری، عاملهایی که در افزایش سطوح توسعهی خدمات گردشگری مناطق مؤثرند مشخص گردید. نتایج نشان میدهد که، توزیع امکانات گردشگری در مناطق شهری اصفهان متعادل نیست و حاکی از تمرکز این خدمات در برخی از مناطق شهری است. به طوری که از مجموع 14 منطقه شهری، منطقه 6 با درجه 99/0 در سطح بسیار برخوردار و مناطق 8 و 14 به ترتیب با درجه 23/0 و 18/0 در سطح بسیار محروم قرار گرفته اند.