چکیده:
علم، محور اصلی رشد و توسعه است و نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران برای رویارویی با شرایط محیطی، باید منابع علمی و دانشی و فناوری خود را که از سرمایه‌های معنوی آنهاست، مدیریت کنند. به علت محدودیت و برگشت‌ناپذیری منابع، اعم از منابع مالی، انسانی و زمان، امکان پرداختن به همه علوم و فناوری‌های موجود، فراهم نیست. تعیین علوم و فناوری‌های مورد نیاز، سازمان را از فعالیت‌های علمی متشتت و غیر مورد نیاز باز می‌دارد. هدف اصلی این تحقیق، ارایه فرایند مناسب استخراج و اولویت‌بندی علوم در سازمانهای نظامی است و اهداف فرعی آن بدین شرح می‌باشد: تعیین علوم و فناوری‌های مورد نیاز سازمان و اولویت‌بندی علوم و فناوری‌های مورد نیاز سازمان. تحقیق حاضر بر حسب نتایج تحقیق از نوع کاربردی توسعه‌ای و به روش موردی زمینه‌ای و توصیفی تحلیلی می‌باشد. به دلیل نیاز به بررسی خبرگی، تحقیق با رویکرد آمیخته (هم کیفی و هم کمی) صورت پذیرفت و 10 جلسه خبرگی با دعوت از20 نفر از متخصصان برگزار شد. تعداد جامعه آماری، حدود 250 نفر و حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 70 نفر می-باشد. آلفای کرونباخ پرسشنامه محقق ساخته 0. 987 است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که علوم و فناوری‌های مورد نیاز سازمانهای نظامی را می‌توان با استفاده از رویکرد قابلیت محوری استخراج نمود. قابلیت‌های مورد نیاز سازمان را باید از وظایف سازمان استخراج نمود. ملاک-های مطلوبیت تعیین اسنادی که بتوان وظایف و قابلیت‌های مورد نیاز سازمان را استخراج نمود، بدین شرح می‌باشند: در سطح سازمان باشد؛ در بازه زمانی چشم انداز باشد؛ مصوب باشد.
Science is the main pillar of growth and development. For Encountering with environmental conditions, Islamic Republic of Iran Armed Forces should manage their scientific, knowledge and time resources, which are their intellectual capital. Because of restriction and irreversibility of resources, including funds, human and time resources, it is impossible to deal with all of the sciences and technologies. Specifying of required sciences and technologies, prevent organization from divided and non-required activities. The main objective of the research is introduction of proper process for extraction and prioritizing of required sciences in military organizations and its subsidiary objectives are determination and prioritizing of required sciences and technologies. The research is an applied- developmental one and in terms of method is a descriptive and survey research. Due to the need for expertise evaluations, the research was performed in a mixed (quantitative and qualitative) approach and 10 expertise meetings were held inviting 20 experts. Statistical society of the research is 250 people and sample size was 70 people according to Chocran formula. Cronbach's alpha of questionnaire was 0.987. The results of the research indicates that required sciences and technologies in military organizations can be extracted by capability based approach. Required capabilities of organization should be extracted from tasks of organization.
خلاصه ماشینی:
تجربه اولويت بندي علوم و فناوري هاي مورد نياز در سازمانهاي دفاعي با رويکرد قابليت محوري چکيده علم ، محور اصلي رشد و توسعه است و نيروهاي مسلح جمهوري اسلامي ايران براي رويارويي با شرايط محيطي ، بايد منابع علمي و دانشي و فناوري خود را که از سرمايه هاي معنوي آنهاست ، مديريت کنند.
کساني که 4 Caudle 5 Newcomer 6 Homeland Security Capabilities-Based Planning: Lessons from the Defense Community به طبقه بندي علوم پرداخته اند، اين سه معيار تعيين سلسله مراتب علوم را به منزله اصولي کلي پذيرفته اند؛، اما در نحوه بيان اين معيارها و نوع تأکيد بر آنها، با هم اختلاف نظر دارند (مصطفوي فرد، ١٣٩٣، (56 در تحقيق «طبقه بندي محصول ، علوم و فناوري دفاعي » که توسط مؤسسه آموزشي و تحقيقاتي صنايع دفاعي انجام شده است ، قلمرو تخصصي پروژه هاي سامانه محور به سامانه هايي به شرح زير طبقه بندي شده است : سامانه هاي پروازي ، سامانه هاي پشتيباني هوايي ، سامانه هاي زميني ، سامانه هاي دريايي (شناوري )، سامانه هاي موشکي ، سامانه هاي دفاع موشکي ، سامانه هاي فضايي ، جنگ افزارهاي هوشمند، سامانه هاي نبرد دريايي و سامانه هاي اطلاعاتي و جاسوسي .
(13 (رجوع شود به تصویر صفحه) {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} ٢-٤- نحوه استخراج قابليت ها ايالات متحده آمريکا در «گزارش بازنگري چهار سالانه نقش ها و مأموريت ها» ابتدا حوزه هاي مأموريت اصلي و سپس براساس آنها، توانمندي هاي اصلي مورد نياز را به شرح زير تعيين کرده است : به کارگيري نيرو؛ فرماندهي و کنترل ؛ آگاهي از فضاي نبرد؛ شبکه محور؛ ايجاد مشارکت ؛ محافظت ؛ لجستيک ؛ پشتيباني نيرو؛ مديريت و پشتيباني گروهي (منزوي ، ١٣٨٩، ١٠).
(
, 
, 
)
