خلاصه ماشینی:
"» نگاهی گذرا به میراث ادبیات دراماتیک جهان از"نو"ژاپن تا"تعزیه" ایران،از تئاتر یونان تا میراث ادبی تئاتر معاصر نشان میدهد که در دوران طولانی هنر نمایش،تاریخ بیش از هر مطلب دیگری موضوع این هنر قرار گرفته است در این کار در وجه تاریخ بیشتر مورد استفاده قرار گرفته است: الف-شخصیت تاریخی:در این نوع نمایش کار بر مبنا و حول محور یک شخصیت تاریخی بنیاد شده است.
در تاریخ عنصری هست که بیشتر بر واقعیت ملموس و مدارک و شواهد متکی است و نمایش اگر هم بر واقعیتی متکی باشد،این واقعیت لزوما غیرذهنی نیست و آمیخته به عنصر تخیل است.
اکنون اگر ملاحظاتی را که در باب تاریخ و نمایش گفته شد در نظر بگیریم،درمییابیم که نمایش تاریخی"تعاملی است بین تخیل نویسنده مهارت بازیگران و انتظار تماشاگر"6.
"7 تماشاگر کودکی نیست که هر شب به قثد واحدی گوش فرا دهد و متظر باشد تا وقایع آنگونه که او میداند موبهمو حکایت شوند و اگر قصهگو کلمهای را از تو زد و یا عبارتی را دیگرگونه گفت،با لحن شیرین کودکانهاش این اشتباه را تذکر دهد، نویسنده باید این آزادی را داشته باشد تا واقعیت تاریخی را از دیدگاه خود تبیین کند و برداشتهای مختلف نویسندگان مختلف از واقعهای واحد همین است.
صحنه در نمایش تاریخی جای گزارش صرف جنایت مشتی رذل اوباش نیست که این کار را درس تاریخ تلویزیون که در آن به عنوان درس صحنهای تاریخی درست میکنند-و اینکار را در تلویزیون آموزشی قبلا میکردند-و از لباس و گریم استفاده میکنند و صحنهای را بازسازی تاریخی میکنند،خیلی بهتر انجام میدهند."