چکیده:
این مقاله به بررسی اثر ریسک بر محافظه کاری شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، در بازه زمانی 1380 تا 1390 پرداخته است. تحقیقات گذشته اگرچه به بررسی رابطه متغیر‌های حسابداری و ریسک پرداختهاند اما به درستی اثر ریسک بر محافظه کاری را بیان نکردهاند. در این پژوهش به منظور بررسی این رابطه ریسک سیستماتیک و غیر سیستماتیک به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفتهاند که برای اندازه‌گیری ریسک سیستماتیک از مدل قیمت گذاری دارایی‌های سرمایهای (CAPM) و شاخص بتا استفاده می‌شود و برای اندازه‌گیری ریسک غیر سیستماتیک نیز از انحراف معیار جز باقیمانده این مدل استفاده شده است. ضمنا برای اندازه‌گیری محافظه کاری از مدل بال و شیوا کومار استفاده گردیده است. نتایج تحقیق بیانگر وجود رابطه منفی و معنادار میان ریسک غیر سیستماتیک و محافظه کاری حسابداری می‌باشد. ضمن اینکه این رابطه از ریسک نامطلوب ناشی می‌شود. همچنین نتایج گویای آن است که وجود ریسک سیستماتیک موجب گزارش دیر هنگام اخبار بد می‌گردد اما لزوما به شناسایی زود هنگام اخبار خوب منجر نمی‌گردد. در نهایت میان ریسک غیر سیستماتیک و محافظه کاری، در حضور متغیر‌های کنترلی رابطه معناداری یافت نشد.
In this paper I examine the relationship between systematic risk and accounting conservatism. I argue that in firms with higher systematic risk, managers have higher incentives to delay the recognition of bad news in the hope of future good news. They also face less demand for conservatism from investors and auditors. Consistent with my hypothesis, I find a significant and negative association between systematic risk and accounting conservatism, robust to various known determinants of conservatism. Results from a lead-lag test suggest that the direction of causality flows from systematic risk to conservatism, and not vice versa. Unsystematic risk, however, is not significantly related to conservatism. Furthermore, the effect of systematic risk on conservatism is likely to originate from downside systematic risk, rather than upside risk. My findings highlight the important role that systematic risk may play in shaping managers’ reporting behavior.
(
, 
, 
)
