چکیده:
بحران امنیت غذایی در کشور ونزوئلا یکی از موضوعات چالش برانگیز در جامعه بینالمللی است تا جایی که امروزه نگرانی شدید پیرامون آن وجود دارد و سازمان ملل و سایر نهادهای بینالمللی نیز وجود بحران انسانی و نقض تعهدات نسبت به تامین امنیت غذایی شهروندان را به شکل هشدار دهندهای بیان می کنند . علتهای بسیاری در گسترش این موضوع وجود دارد که سیاستهای بینالمللی و داخلی دولت رسمی ونزوئلا و مداخلات بینالمللی می تواند از مهمترین آنها باشد. در این پژوهش سوال محوری را چگونگی پیدایش بحران انسانی اخیر و چگونگی دستیابی به یک راهحل حقوقی با تاکید بر مسئولیت مقامات نظامی و سیاسی کشور ونزوئلا میتوان دانست . در نظر است با بررسی علل وقوع این فاجعه انسانی، چگونگی پیگرد حقوقی مسئولین آن در محاکم بینالمللی و یک راه حل کاربردی در بحران امنیت غذایی و تاثیر آن بر شهروندان ونزوئلایی دست یافت . یکی از مهمترین دستاوردهای پژوهش می تواند امکان ارجاع و پیگیری افراد درگیر در ایجاد این بحران و ایجاد یک مکانیزم تحت طرح مسئولیت برای حمایت از طریق شورای امنیت یا توافق جمعی جهت ارتقا حق بر امنیت غذایی شهروندان باشد. لازم به ذکر است روش کاربردی در تحقیق مزبور روش کتابخانه و با استفاده از آمار و گزارشهای بینالمللی بوده است.
The Venezuelan food security crisis is one of the challenging issues in the international community with alarming concern of the United Nations and other international bodies today that the humanitarian crisis and violations of food security measures are alerting citizens. Express. One case in point is the role of the Venezuelan government's policies led by the motherland with the ruling group in the administration of the country and the type of sovereignty, as well as the effects of disputes with the opposition led by Juan Guido, led by many countries. Forensics identified have been identified. In this study, we will look at the reasons for Venezuelan citizens' food security violations and the prosecution of its officials for lack of sovereignty in international courts. Regardless of the judicial immunity of public officials and the application of Chapter VII of the Charter can in the form of the responsibility for protection through referral to the Security Council or the collective agreement of the members of the UN General Assembly.
خلاصه ماشینی:
از دیرگاه غذا برای نوعی اهرم فشار در رقابتهای سیاسی و نظامی به کار میرفته است که هرچند در دوران معاصر این امر خلاف قوانین جهانی است، اگرچه «امروزه، مجامع رسمی و غیررسمی سازمانهای ملی و بینالمللی در پی ریشه کن کردن فقر و مبارزه با نابرابریها میباشند»(Aghajanloo, 2018: 1) تا امنیت غذایی را نیز تأمین کنند، اما متاسفانه ناامنی غذایی همچنان ادامه دارد.
حق بر امنیت غذایی به صراحت در اسناد بینالمللی مورد توجه قرار نگرفته است ولی با جستاری در این زمینه میتوانیم در چند سند مهم به این موضوع توجه نماییم که مهمترین آنها میثاق حقوق بینالملل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در ماده یازده و دو آن با « تاکید بر تکلیف دولتها در تامین شرایط کافی در حق بر غذا شهروندان با توجه به گرفتن همکاریهای بینالمللی در جهت رضایت حال شهروندان و مقابله با تمام اشکال سوءتغذیه و موارد دیگری را جز وظایف اصلی آنها تلقی کرده است» 1 (Ahluwalia & Pooja, 2004: 2)، همچنین در مواد یک و دو کنوانسیون کمکهای غذایی بیان شده است که «ارایه هرگونه مواد غذای بدون هیچ گونه جانبداری و تضمین اعضا حاضر در این سند به توسعه کشاورزی، تولیدات مواد غذایی در گروههای غذایی و همکاریهای سیاسی در تامین بیمه آنها و موارد دیگر به عنوان تعهدات دولتها» در جدیدترین سند بینالمللی مورد توجه قرار گرفته است و از کشورها خواسته شده که آن را در نظر گیرند - ماده 11 بیان میکند که کشورهای طرف این میثاق حق هر کس را به داشتن سطح زندگی کافی برای خود و خانودهاش شامل خوراک، پوشاک و مسکن کافی و همچنین بهبود مداوم شرایط زندگی به رسمیت میشناسد.