چکیده:
مطالعات پیشین نشان دادهاند که اطلاعات بینایی در حفظ تعادل و راهرفتن نقش بسیار مهمی دارد. هدف از انجام مطالعة حاضر، بررسی تأثیر تمرین راهرفتن با اغتشاش بینایی بر متغیرهای کینماتیکی بود. ۱۰ نفر فرد سالم یک بار با چشم باز و یک بار با چشم بسته تکلیف راهرفتن را انجام دادند. سپس، نُه کوشش تمرینی راهرفتن با اغتشاش بینایی انجام شد و در آخر، کوشش راهرفتن با چشم بسته تکرار شد. یافتهها نشان داد که محرومیت بینایی بهطور معناداری سبب تغییر عرض گام، طول گام، مدت زمان اتکا و اتکای دوگانه شد؛ هرچند پس از تمرین، تفاوت معناداری بین این پارامترها (به غیر از عرض گام) در راهرفتن با چشم بسته در قبل و بعد از تمرین وجود نداشت؛ بنابراین، نتایج نشان داد که تمرین راهرفتن با اغتشاش بینایی سبب یادگیری میشود و پارامترهای کینماتیکی راهرفتن را بهبود میبخشد.
Previous studies have been shown that visual information has a critical role for balance and walking. The purpose of this study was to determine the effect of walking training with visual perturbation on kinematic parameters. Ten healthy participants walked on the treadmill once with eyes open and another time with eyes closed. Then, 9 trials of walking training with visual perturbation were performed and finally, eyes closed walking was repeated. The result showed that visual deprivation caused significantly changes in step length, step width, stance and double-support duration. However, after training, there was no significant difference of these parameters (except step width) between eyes closed walking before and after training. Furthermore, the findings showed that walking training with visual perturbation induced learning and enhanced the kinematic parameters of walking.
خلاصه ماشینی:
یافتهها نشان داد که محرومیت بینایی بهطور معناداری سبب تغییر عرض گام، طول گام، مدت زمان اتکا و اتکای دوگانه شد؛ هرچند پس از تمرین، تفاوت معناداری بین این پارامترها (به غیر از عرض گام) در راهرفتن با چشم بسته در قبل و بعد از تمرین وجود نداشت؛ بنابراین، نتایج نشان داد که تمرین راهرفتن با اغتشاش بینایی سبب یادگیری میشود و پارامترهای کینماتیکی راهرفتن را بهبود میبخشد.
در مطالعاتی که نقش بینایی در راهرفتن بررسی شده است، این نتیجه بهدست آمده است که افراد در مواجهه با فقدان حس بینایی، تعدیلات کینماتیکی همچون افزایش عرض گام 2 ، کاهش طول گام 3 (6، 5)، کاهش سرعت حرکت، محدودکردن زوایای مفصلی همچون تنه (8، 7)، ران، مچ پا (7) و میزان جداشدن پا از روی زمین (12-9) را برای حفظ پایداری و تعادل انجام میدهند.
همچنین، آنها نشان دادند که فعالیت نواحی متفاوت مغزی برای Locomotion Step Width Step Length Visual Deprivation Strategies Hollman Ground reaction force Oliveira پردازش و یکپارچگی حسی افزایش مییابد تا فقدان اطلاعات بینایی را جبران کند.
Hallemans Iosa D’Hondt Locomotion Center of Mass Base of support O’Connor McAndrew Anterior-Posterior 0.