خلاصه ماشینی:
"تقریبا 10 بیلیون سال طول میکشد تا این کیمیاگری ستارهای هیدروژن را بسوزاند تا هیلیوم و سپس بریلیوم و کربن و اکسیژن و ورای آنها تولید شوند، قبل از آنکه ستارگان میرا بهصورت ابرنواختر منفجر شوند و آثار باقیماندة حیاتبخش خود را در اطراف جهان پراکنده سازند، که جای خود را در ذرات غبار، سیارات و نهایتا انسانها پیدا کنند.
تقریبا ده بیلیون سال طول میکشد تا آجرهای سازندة پیچیدگی ذیحیات در ستارگان ساخته شود، و چون جهان در حال انبساط است آن باید لااقل ده بیلیون سال نوری اندازه داشته باشد.
وسعت جهان غالبا بهعنوان شاهدی بر احتمال زیاد وجود حیات در جاهای دیگر ذکر میشود، در حالیکه ممکن است حیات ـ حتی حیات ذیشعورـ در جاهای دیگر وجود داشته باشد، صرف اندازه الزامآور نیست: ما میبینیم که جهان نیاز دارد تا بیلیونها سال نوری اندازه داشته باشد تا صرفا از یک پایگاه تنها در حیات پشتیبانی کند.
برخلاف تمام صورتهای شناخته شدة ماده که نیروی جاذبة گرانشی روی شکلهای دیگر آن و بر خود وارد میکنند، این شکل تاریک انرژی، واکنش دافعه نسبت به گرانش دارد و باعث میشود تمام صورتهای ماده به دور از آن شتاب گیرند، و باعث شتابی در انبساط جهان شوند ـ شتابی که رخداد، وقتی جهان به 75 درصد اندازة فعلی آن رسیده بود.
اگر این واقعیت داشت، ما انتظار داشتیم که بزرگترین و شناختنیترین شناختمان از جهان را در حوادث روزمره بیابیم که برای آنها میلیونها سال انتخاب طبیعی حس تعقل ما را تیزتر کرده و حواس ما را آماده کرده است."