چکیده:
پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر انطباقپذیری مسیر شغلی بر سکونزدگی در مسیر پیشرفت شغلی با تبیین نقش میانجی تناسب فرد ـ شغل و تناسب فرد ـ سازمان انجام میشود. این پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی و به صورت توصیفی ـ پیمایشی اجرا میشود. جامعه آماری پژوهش را کلیه کارکنان شرکت ملّی مناطق نفتخیز جنوب تشکیل میدهند که با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه مورگان تعداد 356 نفر به دو روش نمونهگیری تصادفی طبقهای نسبی و غیراحتمالی در دسترس به عنوان نمونه انتخاب میشوند. نتایج تحلیل دادهها با استفاده از مدلسازی معادلههای ساختاری نشان میدهد که انطباقپذیری مسیر شغلی، تناسب فرد ـ شغل و تناسب فرد ـ سازمان بر سکونزدگی در مسیر پیشرفت شغلی اثر مثبت و معناداری دارد. همچنین، انطباقپذیری مسیر شغلی از طریق نقش میانجی تناسب فرد ـ شغل و تناسب فرد ـ سازمان بر سکونزدگی در مسیر پیشرفت شغلی اثر منفی و معناداری دارد.
This research is conducted to examine the impact of career adaptability
on career plateau with regard to the mediating role of person-job
and person-organization fits. In terms of purpose, the study was applied
and it was conducted by using descriptive-survey method. The
employees of the National Iranian South Oil Company comprised the
statistical population of the study. Using Morgan sample size table, 356
people were selected through the combined method of stratified random
sampling and non-random convenience sampling. The results of
data analysis, based on structural equation modeling, shows that career
adaptability, person-job fit and person-organization fit each has a positive
and significant effect on career plateau. Also, career adaptability
through the mediating role of person-job fit and person-organization fit
has a significant and negative effect on career plateau.
خلاصه ماشینی:
نتایج تحلیل دادهها با استفاده از مدلسازي معادلههای ساختاري نشان میدهد که انطباقپذيري مسير شغلي، تناسب فرد-شغل و تناسب فرد-سازمان بر سكونزدگي در مسير پيشرفت شغلي اثر مثبت و معناداری دارد.
همچنین ساویکاس (2013)، نشان میدهد انطباقپذيري مسير شغلي سازهاي روانشناختي است که بر آمادگي فردي و شيوههاي كنار آمدن با شغل و سازمان دلالت دارد و با تناسب فرد-شغل و فرد-سازمان بر نحوه ارتقای افراد در مسیر پیشرفت شغلی موثر است.
بنابراین، پرسش اصلي پژوهش حاضر این است كه انطباقپذيري مسير شغلي با توجه به نقش ميانجي تناسب فرد-شغل و تناسب فرد-سازمان تا چه اندازه بر سكونزدگي در مسير پيشرفت شغلي کارکنان شرکت ملّی مناطق نفتخیز جنوب تاثير دارد؟ مبانی نظری پژوهش انطباقپذیری مسیر شغلی كاركناني كه تعادل را در سبك زندگي خود حفظ ميكنند و در محيطهاي كار رضايت بيشتري دارند و باعث بهرهوري بيشتر و غيبت كمتر ميشوند، كساني هستند كه با شغل و محيط خود به انطباقپذيري لازم رسيدهاند (Zunker, 2006).
مدل مفهومی و فرضیههای پژوهش از آنجا که اغلب کارکنان، ارتقا و پیشرفت را در مسیر شغلی به عنوان شاخص اساسی براي سنجش موفقیت در شغل در نظر میگیرند؛ ضرورت توجه به مقوله سکونزدگی در مسیر پیشرفت شغلی، توسط تمام سازمانها اجتنابناپذیر است و بسیاری از پژوهشگران و سیاستگذاران سازمانی تلاش میکنند که تاثیر عوامل مختلف سازمانی را بر کاهش آن بررسی کنند.
همچنین، با مرور مبانی نظری و پیشینه تجربی پژوهش میتوان چنین نتیجهگیری کرد که انطباقپذيري مسير شغلي مبتنی بر متناسب بودن ویژگیهای فردی با شغل و سازمان، و به دلیل تاثیری که بر ادراک افراد از مسیر پیشرفت شغلی دارد، سبب کاهش سکونزدگی شغلی میشود.