چکیده:
ظرفیت سیاستگذاری به مفهوم توانایی دولت در توسعه یا ایجاد «گزینههای خطمشی با کیفیت» با استفاده از ترکیب و بهرهبرداری از منابع نهادی و سازمانی به منظور دستیابی به اهداف است. هدف از ارتقای ظرفیت سیاستگذاری، کمک به دولت برای شناسایی هوشمندانه مسائل ملی، تنظیم دستورکارهای قوی، تدوین و اجرای خطمشیهای اثربخش است. در این تحقیق با اتکا به طرح تحقیق ترکیبی اکتشافی، ابتدا اجزا و عناصر مقوله ظرفیت سیاستگذاری در قوه مجریه کشور از طریق مصاحبه با خبرگان دولت دهم و یازدهم (تعداد 10 نفر) شناسایی شد و سپس از آنها خواسته شد تا تعیینکنندههای اصلی ظرفیت سیاستگذاری را بیان کنند. بر اساس راهبرد داده بنیاد، متن مصاحبهها چندین بار مرور شد و مفاهیم زیادی بهعنوان تعیینکننده ظرفیت سیاستگذاری شناسایی شد که در چندین فرآیند رفت و برگشتی، این مفاهیم در چهار مقوله «عوامل نهادی»، «قابلیتهای سیاستگذاری»، «زیرساختهای سیاستگذاری» و «تعاملات محیطی مشارکتجویانه» دسته بندی شد. در مرحله دوم، مدل اکتشافیِ فاز کیفی از طریق توزیع پرسشنامه در چند وزارتخانه آزمون شد. نتایج حاصل از تحلیل عاملی تاییدی و مدلهای رگرسیونی در قالب مدلسازی معادلات ساختاری در نرم افزار AMOS graph 18 حاکی از برازش مدل با دادههای مشاهده شده است.
Policy capacity is defined as the ability of the government to develop or create "quality policy options" by combining and exploiting institutional and organizational resources to achieve goals. The goal is to improve policy capacity, help the government to intelligently identify national issues, set up strong agendas, and formulate and implement effective policies. In this research, based on the exploratory mixed method research, firstly, the components and elements of the policy-making capacity within the executive branch of the country were first examined through interviews with government officials of the tenth and eleventh cabinet and then they were asked to express the key determinants of policy capacity. According to the grounded theory, the text of the interviews was reviewed several times and many concepts were identified as determinant of policy capacity. In several reciprocating processes, these concepts were identified in four categories: "institutional factors", "policy capabilities" "policy-making infrastructures" and "participatory environmental interactions". In the second phase, the qualitative exploratory model was tested through a questionnaire in several ministries. The results of confirmatory factor analysis and regression models in the form of structural equation modeling in AMOS graph 18 indicate that the model is fitted with observed data.
خلاصه ماشینی:
تعيين کننده هاي ظرفيت سياست گذاري در بخش دولتي ايران : يک مطالعه ترکيبي اصغر محمدي فاتح ١ ، ناصر پورصادق ٢، و داريوش محمدي 3 تاريخ دريافت : ٩٦/٢/٢٨ تاريخ پذيرش : ٩٨/٧/١٤ چکيده ظرفيت سياست گذاري به مفهوم توانايي دولت در توسعه يا ايجاد «گزينـه هـاي خـط مشـي بـا کيفيـت » بـا استفاده از ترکيب و بهره برداري از منابع نهادي و سازماني به منظور دستيابي به اهداف است .
در اين تحقيق با اتکا به طـرح تحقيـق ترکيبـي اکتشـافي، ابتـدا اجـزا و عناصر مقوله ظرفيت سياست گذاري در قوه مجريه کشور از طريق مصاحبه با خبرگان دولـت دهـم و يـازدهم (تعداد ١٠ نفر) شناسايي شد و سپس از آنها خواسته شد تا تعيين کننده هاي اصـلي ظرفيـت سياسـت گـذاري را بيان کنند.
انواع ظرفيت در بخش عمومي از منظر پليدانو(محمدي فاتح ، ١٣٩٤) مدل کل گرايانه ظرفيت سياست گذاري امروزه ، موفقيت فرآيند سياست گذاري، علاوه بر دولـت ، بـه شـبکه اي از سـازمان هـا و بازيگران در اشکال مختلف بستگي دارد، به همـين دليـل کلوبـاتچ ١ (٢٠٠٧) بـا تمرکـز بـر پيوندهاي افقي و عمودي در دولت ها بحث مـيکنـد کـه هـر دولـت ، ترکيبـي از نهادهـاي پيچيده ، اقدامات و روشهايي از تفکر اسـت .
Hughes & Gleeson, Legge, Lin ٤.
Hallsworth And Rutter يافته هاي فاز کمي: مدل اندازه گيري تعيين کننده هاي ظرفيت سياست گذاري در اين بخش مدل هاي اندازه گيري به همراه بارهاي عاملي آنها نشـان داده شـده اسـت و در مدل ساختاري ـ مسيري تحقيق ، ضرايب رگرسيوني ارائه شده است (شکل هاي ٣ و ٤و ٥).