غزل - مجله ارمغان ادب و هنر

"ابوالفضل بیهقی عزل چون سرو میخرامی و دلها همی‌بری‌ دیوانه میکنی تو بهر کس که بگذری‌ بودم بعقل شهرهء شهری ولی کنون‌ دیوانه کرده است مرا دیدن پری‌ در دلبری و حسن تو از حد گذشته‌ئی‌ حدیست حسن خو بر خانرا و دلبری‌ بس قصه‌ها ز یوسف مصری شنیده‌ایم‌ اما تو ای عزیز دلم چیز دیگری‌ گر ماه را بروی بود خال مشکبوی‌ یا زلف مشکفام تو با مه برابری‌ من آدمی بدنی رخ و بالا ندیده‌ام‌ ای آسمان مگر تو صنم‌ساز و بتگری‌ از سر و لاله و گل و از ماه و آفتاب‌ بر هرچه بنگرم تو بسی ز ان نکوتری‌ باشد بخیل خوبان با این جمال و حسن‌ پیروزیت مسلم و فتح و مظفری‌ خواندیم درس دین و مه از یاد و عاقبت‌ آموختیم از سر زلف تو کافری‌ هرگز من از تو روی بسودئی نمیکنم‌ هرچند بیش جور کنی و ستمگری‌ صدبار اگر برانمش از انگمین مگس‌ جائی نمیرود که بجانست مشتری"