خلاصه ماشینی:
"در 1940 یک قرارداد مهم بازرگانی بین ایران و شوروی بسته میشود که در آن دو طرف حق کشتیرانی آزاد در دریای مازنداران را برای دیگری به رسمیت میشناسند و پیشبینی میشود که هر بندری مثل بندر کشور مقابل است و هر کشتیای میتواند به راحتی در آن رفت و آمد کند که این مسأله تا الان هم همین گونه است.
نتیجهگیری در زمینه با روابط ایران و روسیه، در مجموع توجه به نکات زیر ضروری مینماید: اول)منافع هیچ کشوری با کشور دیگری صد در صد مطابق نیست اما کشورها میتوانند علایق مشترکی با هم داشته باشند؛آقای ویتالی تامکین رئیس مؤسسه استراتژیک روسیه بحثی مطرح کرده است مبنی بر این که:ما علایق متفاوتی بین ایران و روسیه و آسیای مرکزی میبینیم و در عین حال منافع ایران و روسیه در قفقاز را هم مدنظر داریم؛او بلافاصله میافزاید که به هر حال روسیه در قفقاز مثل آسیای مرکزی عمل نمیکند بلکه در قفقاز بسیار حساستر بوده و منافعش بیشتر است و این طبیعی است، چون قفقاز به مسکو نزدیکتر است تا عشقآباد و تحولات در آن جا بسیار وسیعتر بوده و تراکم جمعیت نیز در ماورای قفقاز بالاتر است.
در ابتدا روسیه از مشترک بودن حمایت میکرد ولی در 1997 یکدفعه معاون اول وزیر خارجه روسیه اعلام کرد که مشاع را در مورد بستر دریا، نمیپذیریم بلکه ما این را قبول داریم که طی قراردادی دریا را تقسیم کنیم(27 مارس 1998)؛خط منصف با توجه به بهرهبرداری از سواحل باشد و دوم این که اگر اختلافی بود، 5 کشور بنشینند و حل کنند و سوم این که مبنای ساحل، به خاطر بالا آمدن آب دریا تصاویر ماهوارهای باشد که در اول 1998 گرفته شده است."