دستور تاریخی زبان فارسی: پیشوند «می» و تحول آن در زبان فارسی ادب و هنر

"دکتر خسرو فرشید ورد >دستور تاریخی زبان فارسی‌ پیشوند«می»و تحول آن در زبان فارسی بسیاری از پیشوندها و پسوندهای صرفی و اشتقاقی زبان فارسی در زبانهای‌ ایرانی باستان و میانه و در زبان فارسی دری قدیم کلمات مستقلی بوده‌اند که‌ بتدریج و بر اثر تحول زبان و بر اثر کثرت استعمال بدل به پیشوند و پسوند و ابزار دستوری شده‌اند از آن جمله‌اند:«می»،«نه»،«مه»،«به»، «سان»،«گاه»،«کده»و بسیاری دیگر. «می»امروز پیشوندی صرفیست و استقلالی ندارد و به فعل می‌چسبد مانند:میرود،میرفت،میرفته است،ولی اصل آن«همی»در زبان پهلوی و فارسی دری قدیم گاهی پیشوند بوده است و گاهی کلمه‌ای مستقل که بصورت قید بکار میرفته است. (هدایة المتعلمین-چاپ‌ دکتر متینی ص 673) یادآوری-در این موارد گاهی«به»بر«می»مقدم میشده است و فاصله‌ «می»و فعل از بین میرفته است مانند:بمی باید کندن(مفتاح المعاملات‌ ص 102 تصحیح دکتر ریاحی). یادآوری-در قدیم نیز مانند امروز مقدم شدن این قیدهای پیشوندی بر «می»یا«همی»امکان داشته است مانند:و از خدای تعالی در می‌خواست که‌ یکبار دیگر فیروزشاه را به‌بیند(دارا بنامه بیغمی-ج 1 ص 674 تصحیح دکتر صفا چاپ اول)."