چکیده:
اهمیت آثار تاریخی و باستانی در بعد هویت ملی و هویت واحد بشری از یک سو و تخریب گسترده آنها از سوی گروه‌های افراطی مذهبی از سوی دیگر، مسئله نگاه‌داری از این آثار را در کانون توجه نهادهای جهان‌گردی و میراث فرهنگی، مانند یونسکو قرار داده است. مقاله حاضر می‌کوشد این موضوع را با تکیه بر آثار دارای مجسمه یا نقاشی و با استفاده از روش سندپژوهی از دیدگاه قرآن، فقه امامیه و حقوق کیفری ایران بررسی کند.
نتیجه این مقاله نشان می‌دهد که بر اساس آیات قرآن کریم، نگاه‌داری این آثار و جلوگیری از تخریب آنها برای عبرت‌آموزی از سرانجام گذشتگان ضروری است. هم‌چنین در دیدگاه فقه امامیه، تخریب این آثار جایز نیست و مشمول حکم حرمت است و قانون‌گذار در مواد 558 تا 569 قانون مجازات اسلامی برای تخریب‌کنندگان این آثار مجازات تعیین کرده است.
Due to the importance of historical and ancient works regarded as the national and human identity and the extensive destruction of them by the critical- religious groups, the issue of preserving these works has been deeply considered by the organizations of tourism and cultural inheritance such as UNESCO. The present article tries to investigate this issue relying on the works related to the statue and painting and studying documents consistent with the view of Holy Quran, Fiqh of Imamiyeh and Iran’s penal code.The results of this article clarifies that the preservation of these works is necessary for learning lesson from the destiny of the past based on the verses of holy Quran. In view of Fiqh of Imamiyeh, the destruction of these works is not allowed and it should be respected as well. Moreover, the legislator has determined penalty for the destructors of these works according to the contents (558 to 569) of the Islamic penal code.
(
, 
, 
)
