چکیده:
در دهه‌های متوالی در بطن نظام بین‌الملل دوقطبی، تک‌قطبی و پساتک‌قطبی متشکل از قطب‌های قدرت متعدد، آمریکا سیاست خارجی بین‌الملل‌گرا و سلطه‌طلبی را دنبال کرده است. برای تحقق اهداف در طی این برهه زمانی آمریکا مجموعه‌ای از مولفه‌های مادی و معنایی را به کار گرفت تا با قلیل‌ترین هزینه‌ها فزون‌ترین دستاوردها را به صحنه آورد. با به قدرت رسیدن دونالد جان ترامپ به عنوان چهل و پنجمین رئیس چمهور آمریکا باید انتظار داشت تا اعتبار فزون‌تری برای توانایی‌های اقتصادی و نظامی به عنوان اهرم‌های فشار بر بازیگران رقیب و دشمن در جهت اثرگذاری بر رفتارها و دگرگون‌ساختن درک و استنباط آنان مطرح گردد. از طرفی، رئیس جمهور آمریکا که خود را پرچمدار سیاست خارجی ملی‌گرا قلمداد می‌سازد به ضرورت این نوع نگرش توجه متفاوتی به ظرفیت‌های مادی قابل انتظار است. سوالی که مطرح می‌گردد این می‌باشد که جایگاه قدرت نظامی و توان اقتصادی درسیاست خارجی ملی‌گرای آمریکا تحت زعامت دونالد جان ترامپ چه خواهد بود. او محققا در کسوت پرچمدار سیاست خارجی آمریکامحور، در سطحی وسیع‌تر از اهرم‌های اقتصادی و نظامی بهره خواهد گرفت تا تحقق اهداف را ممکن سازد.
For decades, at the heart of bipolar, monopoly, and post-polar international system consisting of multiple power poles, America has pursued internationalist and hegemonic foreign policy. To accomplish its goals during this period of time, the United States employed a set of material and semantic components to bring about the greatest achievements at the lowest possible cost. With the rise of Donald John Trump as the forty-fifth president of Chamore America, it is to be expected that greater credibility for economic and military capabilities as leverage will put pressure on competing and adversarial actors to influence their behavior and transform their understanding. On the other hand, the President of the United States, who considers himself the flagship of nationalist foreign policy, needs to expect a different kind of attention to material capacities. The question is what will be the position of military power and economic power in US nationalist foreign policy under Donald John Trump. He will certainly use the leverage of economic and military levers to achieve the goals on a broader scale, in the direction of US-led foreign policy.
(
, 
, 
)
