خلاصه ماشینی:
مطایبه و شوخی از نظر موازین شرعی، اخلاقی و روانشناسی مــزاج و مــزاح غلامرضا گلیزواره نیاز به نشاط از سیره و سخن معصومین«ع» برمیآید که انسان مؤمن، چهرهای بشّاش، شاداب و بانشاط دارد و در روابط با دوستان، آشنایان و برادران دینی خود، این شادمانی و سرور را بروز میدهد.
انسانی که به فعالیتهای گوناگون علمی، آموزشی، فنی و یدی اهتمام دارد، دچار خستگی در روح و روان و اعضا و جوارح میشود و در چنین وضعی لازم است به امور تفریحی، مطایبه و لطیفهگویی روی آورد تا به نیروی تازه، آرامش روحی و شادی دست یابد و برای کار و تلاش افزونتر، مصمم شود.
حضرت امام رضا«ع» فرمودهاند، «از لذتهای متداول برای خود سهمی برگزینید و خواستههای مشروع خویش را برآورید، اما مراقب باشید در این مسیر به شخصیت شما ضربهای وارد نشود و نیز از افراط و افراط به دور باشید.
(20) در واقع خوشزبانی، شیرین سخن گفتن، لطیفهگویی ضمن اینکه مستحب است، باعث جلب دوستان میشود، از این روی معصومین«ع» فرمودهاند مزاح مؤمن عبادت است و نیز تأکید کردهاند که روانها چون پیکرها خسته میشوند، پس با حکمتهای ظریف موجبات راحتی آنها را فراهم سازید.
شوخی و مزاح با نامحرم نیز از نظر شرع مقدس، مذموم است و در منابع فقهی و روایی و اخلاقی تأکید شده که اینگونه افراد مورد غضب و خشم حق تعالی قرار میگیرند و به یکدیگر به وسیله زنجیری گداخته بسته و در آتش دوزخ افکنده میشوند.
37- حیاة الامام الحسن«ع»، باقر شریف قریشی، ج اول، ص 366؛ بحارالانوار، ج 78، ص ؟؟؟؟ 38- غررالحکم، ص 746.