چکیده:
عصر کنونی را قبل از اینکه عصر تکنولوژی و تحولات بدانیم، می بایستی دوره بروز مفاهیم جدید در حقوق بین الملل دانست. تغییر مقتضیات جامعه بین المللی منجر به ایجاد و یا اصلاح مفاهیمی در این عرصه شده است. از جمله می توان به تحول در موضوع امنیت، تامین و یا تهدید آن از طریق فناوری های جدیدی همانند هسته ای اشاره نمود. حق توسعه در این مفهوم بخشیای «حق تصمیمگیری فردی» است، به این معنا که همه مردم آزادند که وضعیت سیاسی خود را تعیین کنند و پیشرفت فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی خود را دنبال کنند، و اختبار کامل تمام منابع و ثروتهای طبیعی خود را داشته باشند. در این پژوهش سعی بر این بوده تا بتوان از لابلای اسناد و منابع حقوق بین الملل به نحوی صحیح و واقع بینانه حقوق کشورهای در حال توسعه در بهره مندی از فناوری صلح آمیز هستهای بررسی و بتوان در جهت بالابردن ظرفیت های موجود در ادبیات حقوق بین الملل در این حوزه گام برداشت.
خلاصه ماشینی:
به علاوه، قطعنامه ۲۰۹۲ (XX) مجمع عمومی سازمان ملل با عنوان «تبدیل به نیازهای صلح آمیز منابع آزاد شده در خلع سلاح» تصریح می کرد که همه منابع آزاد شده در خلع سلاح باید در اهداف توسعه اقتصادی و اجتماعی به کار گرفته شوند، بخصوص برای کشورهای در حال توسعه در این خصوص، آژانس بین المللی انرژی اتمی نقش مهمی در «تسریع و توسعه تخصیص انرژی اتمی به صلح، بهداشت و رفاه در جهان دارد».
»۱ قطعنامه ۳۳/ ۹۱ H مجمع عمومی سازمان ملل کشورهای عضو را از تولید ماده شکافت پذیر برای اهداف تسلیحاتی منع کرده است، در حالی که هیچ منعی برای تولید این ماده برای اهداف صلح آمیز قید نشده است: همه کشورها می پذیرند که نظارتهای اجباری و قابل بازبینی به شکل نظارت کامل و بدون تبعیض، بر همه تولیدات مواد شکافت پذير اعمال شود، به طوری که اطمینان حاصل شود این مواد برای سلاحهای هسته ای با سایر مواد منفجره هسته ای استفاده نمی شود، به تلاشهای ترویج عدم تکثیر این سلاحها کمک کند، تولید احتمالی سلاحهای هسته ای در آینه را محدود کند و خلع سلاح هسته ای را تسهیل کند (یعقوب وند، 1397: 75).
در مقدمه قطعنامه ۲۳۷۳ (XXII)، مجمع عمومی سازمان تصریح کرد که با توجه به فوریت و اهمیت فراوان منع گسترش سلاح های هسته ای و تشدید همکاری بین المللی برای توسعه کاربرد صلح آمیز انرژی اتمی، قوانین NPT باید از سوی کشورهای رعایت شود.