چکیده:
مدل های توسعه روستایی کشور، اکثرا نسخه های وارداتی ازرویکردهایست که نسبت به «دانش بومی » جوامع روستایی بی توجه بوده اند. دانش بومی مجموعه ای ازمهارت ها وتکنیک هایی است که طی قرن هاتکوین یافته، دانشی که تمام شاخصه ها والزامات توسعه ی پایدار، رادرخود دارد. یکی ازمهمترین سازمان های روستایی، بخصوص درمناطق کم آب فلات مرکزی،"نظام آبیاری سنتی " است که بااستفاده از «دانش بومی» توانسته منابع آب راطی قرن ها، به خوبی مدیریت کند. سوال اصلی این است که آیا دانش بومی، می تواند به عنوان الگویی پایدار، درشرایط بحران آب، مورداستفاده قرارگیرد؟ این تحقیق با روش توصیفی-تحلیلی، دانش بومی آبیاری سنتی شهرستان بجستان رابررسی کرده است. شیوه جمع آوری داده ها، میدانی و کتابخانه ای، وروستاهای بالای100خانوار شهرستان، از نظر پایداری منابع آب مطالعه شده است. نتایج تحقیق نشان داد، بکارگیری دانش بومی، در مدیریت منابع آب، توانسته مشکلات ناشی از تغییرات فصلی دما وبارش، وتاثیرات کمبودذاتی منابع آب درناحیه پژوهش، را به حداقل ممکن کاهش دهد. این رویکرد ضمن پایداری منابع آب، مشارکت روستاییان را درنظام آبیاری سنتی به همراه داشته وشبکه ای درهم تنیده ازعوامل انسانی(شورای کشاورزی، مُولِّفان، کَیّالان، جُویبانان، مُقنّیان وموتوربان ها) وسازمان سنتی آبیاری(تغییرات مدارهای آبیاری در طول سال، تغییرات مکانی و زمانی تفکیک و ترکیب قنات های سه گانه) را بوجودآورده است. تحقیق نشان می دهد، «دانش بومی» حلقه گمشده توسعه پایدار روستاست که اگر با «دانش نوین» بکارگرفته شود، ضمن توانمندسازی جوامع روستایی، زمینه مشارکت وشراکت آنهارادرفرایند توسعه فراهم می کند
Models of rural development in the country, most of the imported versions, have been neglected by the "indigenous knowledge"of rural communities. Indigenous knowledge is a collection of skills and techniques, a knowledge that includes all the characteristics and sustainability of development. One of the most important rural organizations, is the "traditional irrigation system", which managed to manage the water resources of the centuries with the use of "indigenous knowledge". The main question is whether indigenous knowledge can be used as a sustainable model in the Conditions of the water crisis. This research has examined the local knowledge of traditional irrigation in the city of Bojistan by descriptive-analytical method. The method of data collection, field and library, and villages over 100 households in the city have been studied for the sustainability of water resources. The results of the research showed that the use of indigenous knowledge in water resources management has been able to minimize the problems caused by seasonal changes in temperature and its impact on the water resources deficit in the research area. This approach to water resources sustains the participation of villagers in traditional irrigation systems, and a network interconnected by human factors (agricultural council, Moallefan, kayyal, Joybanan, Moghanian and Motorban)and conventional irrigation organizations (changes in irrigation circuits throughout the year, spatial changes, and Time split and combination of triangular aqueducts). Research indicates that "indigenous knowledge"is a lost circle of sustainable rural development,which,if utilized with "modern knowledge",while empowering rural communities, provides the background for their partnership and development
(
, 
, 
)
