چکیده:
هدف پژوهش حاضر بررسی ساختار عاملی پرسشنامه 25 سؤالی سنجش انگیزش تدریس اعضای هیئتعلمی در آموزش عالی بود. جامعۀ آماری پژوهش شامل همۀ اعضای هیئتعلمی دانشگاه شهید باهنر کرمان در سال تحصیلی 97-1396 بود (621 نفر) که با روش نمونهگیری نسبتی، 244 نفر بهعنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. همسانی درونی پرسشنامه پژوهش از طریق محاسبه ضریب آلفای کرونباخ 86/0 برآورد گردید. برای بررسی ساختار عاملی پژوهش، از روش تحلیل عاملی تأییدی (CFA) در نرمافزار تحلیل ساختارهای لحظهای نسخۀ 23 استفاده شد. بهمنظور تحلیل نتایج، از دو گروه شاخص اصلی نیکویی برازش تطبیقی و مقتصد استفاده گردید. نتایج نشان داد که چهار عامل کارآمدی فردی، علاقه، تلاش و کارآمدی برونداد دارای وزنی معنیدار در تبیین سازه انگیزش تدریس اعضای هیئتعلمی هستند. همچنین دو زیرمقیاس کارآمدی فردی: زمینه و کارآمدی فردی: عمومی، دارای وزنی معنادار در تبیین سازه کارآمدی فردی هستند. بر این اساس، این پرسشنامه با حذف 6 سؤال، ابزار مطلوبی برای سنجش انگیزه تدریس اعضای هیئتعلمی در آموزش عالی ایران است و عوامل تلاش، علاقه، کارآمدی فردی و کارآمدی برونداد، به ترتیب بیشترین تأثیر را در سنجش انگیزش تدریس آنان دارد.
The purpose of the current study was to investigate the factor structure of 25 items questionnaire of faculty members’ teaching motivation measurement in higher education. The study population was included all the faculty members of Shahid Bahonar University of Kerman in academic year of 2017-2018, that were about 621 faculty members. Research sample was included 244 faculty members who were selected by multi-staged cluster sampling. The internal consistency of questionnaire was measured through Cronbach’s alpha and was estimated to be.86. In order to investigate the factor structure, the confirmatory factor analysis (CFA) was used via AMOS 23 software. Data were analyzed by comparative and parsimony goodness-of-fit indices Results showed that the four factors of personal efficacy, interest, effort and outcome efficacy have a significant weight in explaining the construct of faculty members’ teaching motivation. Also, two subscales of personal efficacy: context and personal efficacy: general, have significant weights in defining the personal efficacy. Accordingly, after elimination of its six items, this questionnaire is a suitable instrument to measure the faculty members’ teaching motivation in Iranian higher education, and the factors of effort, interest, personal efficacy and outcome efficacy have the most effect in measuring their teaching motivation, respectively.
خلاصه ماشینی:
بر اين اساس، اين پرسشنامه با حذف 6 سؤال، ابزار مطلوبي براي سنجش انگيزه تدريس اعضاي هیئتعلمی در آموزش عالي ايران است و عوامل تلاش، علاقه، کارآمدي فردي و کارآمدي برونداد، به ترتيب بيشترين تأثیر را در سنجش انگيزش تدريس آنان دارد.
ساختار عاملي، انگيزش تدريس، اعضاي هیئتعلمی، آموزش عالي Examining the Factor Structure of Instrument for Faculty Members’ Teaching Motivation Measurement in Iranian Higher Education (Case: Shahid Bahonar University of Kerman) Asghar Soltani, Zahra Rastegari 1 Associate Professor, Department of Education, Shahid Bahonar University of Kerman, Kerman, Iran.
Abstract The purpose of the current study was to investigate the factor structure of 25 items questionnaire of faculty members’ teaching motivation measurement in higher education.
درک انگيزش اعضاي هیئتعلمی و نوع فضاي انجام فعاليتهاي مرتبط با تدريس، عوامل زمينهاي مهمي براي بررسي ميزان مشارکت آنان در نوآوریهای آموزشي و فعاليتهاي تدريس در کلاس درس است (Wilson-Kennedy, Huang, Kennedy, Tang, Kanipes & Byrd, 2019).
اين پژوهشگران براي سنجش انگيزش تدريس اعضاي هیئتعلمی از يک پرسشنامۀ اقتباسي 13 آيتمي استفاده کردند که بررسي ساخت عاملي آن نشان داد که داراي چهار عامل انگيزشي خودگرداني دروني، خودگرداني مشخصشده، درونگرايانه و بيروني بود.
بر اين اساس و با هدف ارائه يک ابزار جامع که اعتبار آن درزمينۀ آموزش عالي ايران نيز تأیید شده باشد، پژوهش حاضر به بررسي ساختار عاملي پرسشنامۀ 25 سؤالی سنجش انگيزش تدريس اعضاي هیئتعلمی در آموزش عالي (فيسر- ونگفين و همکاران، 2012)، با استفاده از رويکرد تحليل عاملي تأییدی پرداخته است.
ابزار مورد استفاده در اين پژوهش، پرسشنامه 25 سؤالی سنجش انگيزش اعضاي هیئتعلمی در آموزش عالي بود که در سال 2012 توسط فيسر- ونگفين و همکاران (Visser-Wijnveen et al.