کارکرد‌‌های قاعده وجوب‌‌بالذات در قلمرو مسائل کلامی مقاله

قاعده «وجوب‌‌بالذات» که از آن می‌‌توان با نام قاعده «وجوب‌‌وجود» نیز یاد کرد، به جهت نقشی که در اثبات اصول و مبانی اعتقادی دین اسلام دارد، یکی از مهم‌‌ترین قواعد دانش کلام محسوب می‌‌گردد. تحقیق در گستره کارآمدی این قاعده در قلمرو مباحث کلامی نشان خواهد داد که در اثبات چه مسائلی از مباحث علم کلام کارآیی دارد و متکلمان امامیه در اثبات آموزه‌‌های اعتقادی به چه میزان از آن بهره برده‌‌اند. پژوهش حاضر با استفاده از روش کتابخانه‌‌ای و با رویکرد تحلیلی به طور مفصل کاربست‌‌های مختلف قاعده وجوب‌‌بالذات را در تراث مهم کلامی امامیه مورد کنکاش و مداقه قرار داده و روشن ساخته است که این قاعده در اثبات صفات ثبوتیه و سلبیه خدای متعال کارآیی دارد و دانشمندان علم کلام در مذهب امامیه از قاعده مذکور، در مبحث توحید و شاخه‌‌های مربوط به آن بهره‌‌های وافری برده‌‌اند.