چکیده:
متکلمان امامیه در اینکه امام باید از علمی جامع و کامل نسبت به معارف و احکام دین برخوردار باشد، اجماع دارند، اما در آگاهی امام از حقایق عالم تکوین و حوادث گذشته، حال و آینده، باطن انسان‌ها، اخبار برزخ، قیامت و... اختلاف دارند. بدون شک یکی از اسباب اصلی این اختلاف، وجود دو دسته از روایات در منابع روایی است. یک دسته، از علم امام به موارد ذکر شده خبر می‌دهند و دسته دیگر، از افزایش علم امام سخن می‌گویند و اینکه هر سال یا هر شب جمعه و حتی لحظه به لحظه بر علم امام اضافه می‌شود و اگر این افزایش نباشد، علم امام نابود می‌شود. در نوشتار پیش رو، این دو دسته روایات از حیث سند و دلالت بررسی و تحقیق شده، و چگونگی رفع تعارض بین آنها روشن می‌شود.
The scope of the Imam's knowledge is one of the most important issues of the Imamate, which has long been discussed among Islamic theologians. Imami theologians agree that the Imam should have a comprehensive and complete knowledge of the teachings and rules of religion, but have some differences about the Imam's awareness of the facts of the world of creation and past, present and future events, the interior of human beings, purgatory news, and resurrection.Undoubtedly, one of the main sources of this difference is two categories of narrations, some of which discuss the Imam's knowledge about the mentioned cases and others speak about the increase of the Imam's knowledge. The content of the second category of narrations is to increase the knowledge of the Imam at a specific time that conflicts with his knowledge of the above-mentioned matters. In the present article, the conflict between these two categories of narrations in terms of document and meaning will be resolved.
(
, 
, 
)
