چکیده:
با واگذاری امتیاز نامهی نفت به ویلیام ناکس دارسی در سال 1280ش/1901م و در پی آن کشف نفت در میدان نفتون مسجدسلیمان در خردادماه 1287ش/1908م وتأسیس پالایشگاه آبادان درسال 1291ش/1912م، هستههای اولیهی نیروی انسانی شاغل در حوزههای نفتی مناطق نفتخیز خوزستان شکل گرفت. از آن پس نیروهای انسانی از خارج و داخل ایران به منظور اشتغال در تأسیسات نفتی به مناطق نفتخیز خوزستان مهاجرت نمودند. پژوهش پیش رو با تلفیق روش توصیفی – تحلیلی و روش آماری (کلیومتریک) و با استفاده از اسناد، منابع دست اول تاریخی و تحقیقات جدید در پی پاسخی برای این سوال است که نیروهای انسانی شاغل در صنعت نفت ایران از ابتدا تا ملی شدن این صنعت در سال 1330ش/1951م بر اساس چه معیارهایی استخدام و سازماندهی میشدند؟ یافتههای پژوهش حاکی است که نیروهای شاغل در صنعت نفت ایران در مناطق نفتخیز خوزستان را میتوان در دو دسته نیروهای ایرانی (کارگران – کارمندان) و نیروهای خارجی مورد بررسی و ارزیابی قرار داد.