چکیده:
آستین وانگ، طراح صحنه تئاتر تایوانی در استفاده از یک رویکرد حداقلی در ایجاد فضای مجازی که عناصر اصلی یک داستان را بازی میکند، مهارت دارد. رویکردی که بازخورد مخاطب در جوامع مدرن را دچار دگرگونی کرده و فرایند جانشینی نشانههای واقعیت مجازی به جای واقعیت را ممکن ساخته و از جهتی دیگر، فرصت دیده شدن و حضور بیشتر با محدودیت کمتر را برای مخاطبین ایجاد کرده است. بسیاری از کارگردانان، بازیگران و تماشاگران معتقدند صحنهپردازیهای تئاتر مجازی توجه تماشاگران را بیشازحد به خود جذب میکند و با ایجاد تئاتر تصنعی ارتباط میان مخاطب و نمایش کاهش مییابد. با توجه به اینکه هر اثر هنری و ادبی نیاز دارد که با نمایش ابعاد مختلف اثر، انتقال اطلاعات و احساسات را به مخاطب انجام دهد، ازاینرو، مقاله حاضر عطف به رویکرد نظری آستین وانگ، به ارزیابی و تحقیق نسبت به این دو گستره مثبت و منفی و عوامل موثر در ارتباط مخاطب با صحنهپردازی تئاتر به هنگام استفاده از واقعیت مجازی میپردازد. فرضیه پژوهش این است که؛ استفاده از عوامل موثر واقعیت مجازی در صحنهپردازی تئاتر به واسطه مجازی بودن، نه تنها باعث اشکال در ارتباط مخاطب با اجرا نمی شود، بلکه امکان ارتباط موثرتر با مخاطب را ایجاد میکند. روش پژوهش در این مقاله، تحلیل محتوای کیفی با رویکرد جهتدار است. پرسش اصلی این این است که چگونه میتوان با استفاده از واقعیت مجازی در صحنه پردازی ارتباط موثرتری میان مخاطب و اجرا ایجاد کرد؟ همچنین این تحقیق به دنبال یافتن راهکارهایی برای استفاده موثر صحنهپردازی با استفاده از واقعیت مجازی در تئاتر ایران است. و در این گستره در پی پاسخ به این پرسش است که چگونه می توان شیوههای مختلف استفاده از تکنولوژی در طراحی صحنه را در تئاتر ایران پیاده کرد؟ و این نوع استفاده چه محاسن و معایبی می تواند داشته باشد؟ بهمنظور سنجش چگونگی تاثیر تئاتر مجازی بر مخاطب، از روش اسنادی و رویکرد تحلیلی - توصیفی، متن مصاحبههایی عمیق که از طرف کارگردانان برجسته صورت گرفته بود را مورد کنکاش قرار داده و از این طریق، کدهای مفهومی، با استفاده از نرمافزار اطلستی استخراج گردید. یافتههای این پژوهش به تبیین ده عامل موثر «حس بیمکانی»، «سیالیت محیط»، «رنگ و کیفیت تصویر»، «مقیاس و چیدمان فضا»، «تنوع صحنهها»، «کیفیت نور»، «خیالی بودن»، «صدا»، «سرعت حرکت» و درنهایت «حس بیزمانی» منتج شده که موجب افزایش ارتباط مخاطب با تئاتر مجازی میشود.
Austin Wang, Taiwanese stage designer, is well-known for his skillfulness in applying a minimal approach in creating a virtual environment which function as the major elements of a story. This approach has transformed the audience feedback in modern era, enabling the process of alternating reality with virtual reality signs. On the other hand, it has provided the audience with the opportunity of being noticed with high participation and few limitations. A great many directors, actors, spectators believe that stage designing of virtual theater draws too much attention, and artificial staging diminishes the tie between the audience and the drama. Given that every work of art and literature is required to convey information and emotions to the audience by demonstrating different dimensions of the work, the present study, based on Austin Wang’s work on stage design, seeks to explore and assess these two positive/negative expansions as well as other effective factors in connecting the audience with stage design while using virtual reality. The research assumption is that; Using the effective factors of virtual reality in theater staging due to being virtual, not only does not cause problems in the audience’s relationship with the performance, but also makes it feasible to communicate more effectively with the audience. The research method in this article is qualitative/content analysis with a directional approach. The main question is how to use virtual reality in staging to create a more effective relationship between the audience and the performance? This research also seeks to find solutions for the effective use of staging using virtual reality in Iranian theater. And in this regard, it attempts to find a solution as to how different ways
خلاصه ماشینی:
با توجه به اینکه هر اثر هنری و ادبی نیاز دارد با نمایش ابعاد مختلف اثر، اطلاعات و احساسات را به مخاطب انتقال دهد، از اینرو، مقاله حاضر عطف به رویکرد نظری آستین وانگ، به ارزیابی و تحقیق نسبت به این دو گستره مثبت و منفی و عوامل مؤثر در ارتباط مخاطب با صحنهپردازی تئاتر به هنگام استفاده از واقعیت مجازی میپردازد.
پرسش اصلی این است که چگونه میتوان با استفاده از واقعیت مجازی در صحنهپردازی ارتباط موثرتری میان مخاطب و اجرا ایجاد کرد؟ همچنین این تحقیق به دنبال یافتن راهکارهایی برای استفاده موثر صحنهپردازی با استفاده از واقعیت مجازی در تئاتر ایران است و در این گستره در پی پاسخ به این پرسش است که چگونه میتوان شیوههای مختلف استفاده از تکنولوژی در طراحی صحنه را در تئاتر ایران پیاده کرد؟ و این نوع استفاده چه محاسن و معایبی میتواند داشتهباشد؟ بهمنظور سنجش چگونگی تأثیر تئاتر مجازی بر مخاطب، با روش اسنادی و رویکرد تحلیلی ـ توصیفی، متن مصاحبههایی عمیق که از طرف کارگردانان برجسته صورتگرفته بود مورد کنکاش قراردادهشد و از این طریق، کدهای مفهومی، با استفاده از نرمافزار اطلس تی استخراج گردید.
با توجه به اینکه رسانههای دیجیتال محصولی وارداتی است که متأسفانه با تأخیر وارد ایران شدهاست، فعالیت ارزشمندی در خصوص بررسی چگونگی تأثیر واقعیت مجازی بر صحنهپردازی تئاتر و نحوه ارتباط مخاطب با نمایش و همچنین بررسی میزان تأثیر هر یک از عوامل مؤثر بر صحنهپردازی تئاتر از دیدگاه مخاطبان بخصوص برای توسعه طراحی صحنه تئاتر انجام نگرفتهاست.
Virtual Reality Technology: Advances and Applications.
com/articles/show/title/understanding-virtual-reality-technology-advances-and-applications.
Art in Real-Time: Theatre and Virtual Reality: SéminaireCIREN.