فرزندپروری در آیینه فرهنگ غربت در شهر تهران مقاله

فرزند پروری یکی از موضوعاتی است که موردعلاقه صاحب‌نظران رشته‌های مختلف ازجمله روانشناسی و مددکاری اجتماعی قرار گرفته است. مقاله حاضر به بررسی ویژگی‌های فرزند پروری در آیینه خرده‌فرهنگ غربت در شهر تهران می‌پردازد. پیش‌فرض نظری این است که ویژگی‌های فرزند پروری تحت تأثیر فرهنگ است. روش پژوهش، قوم‌نگاری می‌باشد. داده‌های پژوهش از طریق تکنیک‌های مصاحبه‌های نیمه ساخت‌یافته و مشاهده مشارکتی گردآوری‌شده و با استفاده از تحلیل مضمونی مورد تحلیل قرار گرفته است. جامعه مشارکت‌کننده خانواده‌های غربت شهر تهران در منطقه 12 می‌باشند، بخشی از داده‌ها از طریق کارشناسان احصا شده است. بر اساس یافته‌های پژوهش، غربت‌های شهر تهران به دلیل ویژگی‌های فرهنگی خود، دارای ویژگی‌های فرزند پروی خاص هستند که می‌توان به مواردی چون سهل گیری و غفلت، سخت‌گیری مبتنی بر استبداد مردانه، دل‌بستگی ناایمن، بی‌اعتنایی به نیازهای واقعی کودکان، کودکی و مسئله ازدواج زودهنگام، بی‌توجهی به الگوهای ارتباطی و اجتماعی، بی‌توجهی به آموزش‌های رسمی اشاره کرد. بر این اساس، تدوین بسته‌های آموزشی خود محافظتی و طراحی مدل‌های مداخلاتی فرزند پروری و رابطه والد-کودک بر اساس فرهنگ متمایز غربت‌ها می‌تواند به والدین در انتخاب سبک مناسب کم مخاطره برای فرزند پروری و کاهش آسیب‌های روانی-اجتماعی ناشی از آن کمک کند.

Parenting is one of the topics of interest in various sciences’ scholars such as psychologists, social workers, etc.The present article examined the characteristics of parenting in the subculture of Ghorbat in Tehran.The theoretical premise is that the characteristics of parenting are influenced by culture and subculture.The research method is ethnography, and research data were collected through semi-structured interview techniques and participatory observation. participants are the Ghorbat families living in Tehran's 12th district.According to the research findings, Tehran's Ghorbats have special parenting characteristics due to their subcultural characteristics as simplification and neglect, strictness based on male despotism,insecure attachment, ignoring the real needs of children,disregard for social and communication patterns and disregard for formal education.Developing self-care training packages and designing parenting models and the parent-child relationship-based on the distinct culture of Ghorbatsin Tehran can help parents to choose the low-risk style of parenting for child.

بر اساس یافته های پژوهش ، غربت های شهر تهران به دلیل ویژگیهای فرهنگی خود، دارای ویژگیهای فرزندپروری خاص هستند که میتوان به مواردی چون سهل گیری و غفلت ، سخت گیری مبتنی بر استبداد مردانه ، دلبستگی ناایمن ، بیاعتنایی به نیازهای واقعی کودکان، کودکی و مسئله ازدواج زودهنگام، بیتوجهی به الگوهای ارتباطی و اجتماعی و بیتوجهی به آموزشهای رسمی اشاره کرد. یه ١ و همکاران (٢٠١٤) در پژوهشی کمی با حجم نمونه ٤٠ نفر معتقدند تجربه ای که هر فرد با خانواده و به طورکلی با والدین خود دارد، جزء عوامل مهم و تعیین کننده فرایند تنظیم ، سازشیافتگی و تربیت شخصی طی دوران بلوغ و زندگی آینده وی است ؛ بنابراین وجود مشکلات رفتاری کودکان به منزله روابط معیوب اعضای خانواده با همدیگر است و با روشهای تربیتی نادرست والدین و تعاملات معیوب آن ها با فرزندان ارتباط دارد (ساربان، ١٣٩٢: ٩٧-١٢٤) یافته های پژوهشی با استفاده از روش کمی- آزمایشی با حجم نمونه ٣٠ نفر مبین این است که از لحاظ آماری بین سبک های فرزندپروری و مشکلات رفتاری نوجوانان ارتباط معناداری وجود دارد (٢٣٣-٢١٥ :٢٠٠٦ ,Argys and et al) شناخت عوامل مهم در ایجاد تربیت مؤثر از ضروریات آموزش موفق است و یکی از این عوامل ، سبک تربیتی فرزندان است . یکی از آسیب های اجتماعی مرتبط با کودکان غربت که تحت تأثیر فرهنگ آنان است واداشتن کودکان به تکدی گری است که در بین خود غربت ها موسوم به «هادوری» است که در این زمینه نتایج پژوهش صفی خانی، موسوی و رجبلو (١٣٩٥) که با روش قومنگاری و حجم نمونه ٢٠ نفر انجام گرفته است ، نشان می دهد که : 1.