چکیده:
هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی حرکتدرمانی بر خطاهای دیداری- حرکتی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص در مدارس شهر تهران بود. این پژوهش در قالب یک پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه و در چهارچوب یک طرح پیشآزمون و پسآزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه اجرا شد. گروه نمونه 30 نفر از دانش آموزان پسر با اختلال یادگیری خاص ساکن شهر تهران بودند که بهصورت نمونهگیری تصادفی خوشهای انتخاب شدند و سپس بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه در هر گروه 15 نفر جایگزین شدند. میزان خطاهای دیداری – حرکتی شرکتکنندگان در این پژوهش توسط آزمون دیداری- حرکتی بندرگشتالت در پیشآزمون و پسآزمون سنجیده شد. مداخله برنامه حرکتدرمانی بر روی گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 90 دقیقهای و سه روز در هفته اجرا گردید. پس از اتمام برنامه حرکتدرمانی از هر دو گروه پسآزمون به عمل آمد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد میزان خطاهای دیداری – حرکتی گروه آزمایش کاهش معناداری در سطح اطمینان (05/0p <) یافته است؛ بنابراین میتوان گفت که حرکتدرمانی میتواند میزان خطاهای دیداری – حرکتی دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص را کاهش دهد.
The aim of this study was to evaluate the effectiveness of movement therapy on visual-motor errors of students with special learning disabilities in schools in Tehran. This research was conducted in the form of a quasi-experimental study with a control group and within the framework of a pre-test and post-test design for both experimental and control groups. The sample group consisted of 30 male students with special learning disabilities living in Tehran who were selected by cluster random sampling and then randomly assigned to the experimental and control groups in each group of 15 people. The rate of visual-motor errors of the participants in this study was measured by the visual-motor test of Gestalt port in pre-test and post-test. Movement therapy program intervention was performed on the experimental group for 12 sessions of 90 minutes three days a week. After the end of the movement therapy program, post-test was performed for both groups. The results of analysis of covariance showed that the rate of visual-motor errors in the experimental group decreased significantly at the confidence level (P <0.05). Therefore, it can be said that movement therapy can reduce the rate of visual-motor errors in students with special learning disabilities.
خلاصه ماشینی:
در این راستا، روانشناسان رشد گزل، کپارت، گتمن، دومان و دلاکاتو، بارش، کوگلر و گالاهو بیان میکنند که بازی و حرکت ابزار اصلی رشد زبان، حل مسئله، خلاقیت و تواناییهای ادراکی - حرکتی است (Frost, 1992)؛ بنابراین به نظر میرسد فرایندهای حرکتی نقش بسیار مهمی در یادگیری دارند و پس از ظهور کارایی سیستم حرکتی، سیستم ادراکی نیز رشد میکند؛ چراکه هرگونه اختلالی در فرایند حرکتی، سیستم ادراکی و درنتیجه یادگیری را تحت تأثیر قرار میدهد و سبب بروز نارسایی و مشکل در یادگیری میشود (Sadati Firoozabadi, 2018).
به علت فقدان یک برنامه منظم منطبق با تقویت مغز و اعصاب مرکزی، طراحی یک پروتکل حرکتدرمانی مخصوصاً با تأکید تقویت ادراک دیداری – حرکتی ضروری به نظر میرسید؛ بنابراین در مطالعه حاضر این سؤال مطرح شد که آیا حرکتدرمانی بر خطاهای ادراک دیداری – حرکتی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص در مدارس شهر تهران مؤثر است؟ پیشینه پژوهش ساداتی فیروزآبادی (2018) در مطالعهای با عنوان «طراحی و اثربخشی برنامه حرکتدرمانی بر مشکلات خواندن در دانشآموزان با ناتوانی یادگیری» که بر روی 30 دانشآموز دارای اختلال یادگیری مراجعهکننده به مراکز مشکلات یادگیری شهر شیراز انجام شد، نشان داد برنامه حرکتدرمانی منجر به بهبود مشکلات خواندن در دانشآموزان با ناتوانی یادگیری شده است (Sadati Firoozabadi, 2018).
فرضیه پژوهش: حرکتدرمانی در کاهش میزان خطاهای ادراک دیداری – حرکتی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص مدارس شهر تهران تأثیر دارد.
(1996), Normalization of Gestalt Port Visual-Motor Test for Children 7 to 11 Years Old Hamedani, Master Thesis in Psychometrics, Azad University of Central Tehran.
The effect of transcranial direct current stimulation (tDCS) on improving working memory performance in children with mathematical disorder, Journal of Learning Disabilities, 6(1), 7-25.
The role of play therapy in improving problems of children with specific learning disorder, Journal of Exceptional Education, 17(148), 37-46.