چکیده:
پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری بر بهبود کیفیت زندگی و سرسختی روانشناختی زنان سرپرست خانوار انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود.جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان سرپرست خانوار تحت پوشش کمیته امداد شهرستان کرمانشاه در سال 1397 بودند. از میان این زنان 30 نفر به روش هدفمند در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دوگروه 15 نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. جهت گردآوری اطلاعات، پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی(QFQ) و سرسختی روانشناختی اهواز ((AHI مورد استفاده قرار گرفت. بعد از انجام پیش آزمون، گروه آزمایش در 8 جلسه هفتگی 90 دقیقه ای، آموزش تاب آوری بر اساس نظریه هندرسون را دریافت کرد. آنگاه پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش تاب آوری باعث افزایش معنادار میانگین نمرات مولفه های کیفیت زندگی (به جز مولفه های سلامت جسمانی و سلامت محیط) و سرسختی روانشناختی در زنان سرپرست شده است(001/0p<).
The present study was conducted to determine the effectiveness of resilience training on improving the quality of life and psychological toughness of female-headed households. The research method was quasi-experimental with a pre-test-post-test design with a control group. The statistical population of the study was all women heads of households under the auspices of the Kermanshah city relief committee in 1397. Among these women, 30 were selected by available available purposive methods and then randomly assigned to two groups of 15 experimental and control. For data collection, the World Health Organization (QFQ) Quality of Life Questionnaire and Ahwaz Psychological Hardiness Questionnaire (AHI) were used. After the pre-test, the experimental group in 8 weekly sessions of 90 minutes, resilience training based on theory Henderson received a post-test for both groups and the results of analysis of covariance showed that resilience training significantly increased the mean scores of quality of life components (excluding physical health and environmental health) and psychological toughness in women. Supervised (p <0.001).
خلاصه ماشینی:
نتـایج تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش تاب آوری باعث افزایش معنادار میانگین نمرات مولفه هـای کیفیـت زندگی (به جز مولفه های سلامت جسمانی و سلامت محیط ) و سرسختی روانشناختی در زنان سرپرست شده است (٠٠٠١>p).
پژوهشگران بر این عقیده اند که نقص در تاب آوری میتواند پیش بینی کننده اختلال های روانشناختی باشد و این موضوع یکی از زمینه های اساسی مورد بررسی متخصصان روان درمانی برای تعیین سطح سلامت افراد در حیطه های مختلف روانشناختی و جسمانی است (ریگر١ و همکاران ، ٢٠١٠).
مرور مطالعات انجام گرفته نشان میدهد آموزش مبتنی بر تاب آوری به عنوان مداخله اثر گذار در کاهش افسردگی (جیل و همکاران ، ٢٠١٥)، افزایش سطح کیفیت زندگی (کاوه و همکاران ، ١٣٩٠)، افزایش سلامت روان (احمدی، شریفی درآمدی، ١٣٩٣)، کاهش استرس و افزایش بهزیستی روانشناختی (جمشیدی عینی، سادات رضوی، ١٣٩٦) موثر بوده است .
با توجه به مرور پیشینه ها تا به حال در ایران پژوهشی جهت بررسی تأثیر آموزش تاب - آوری بر کیفیت زندگی و سرسختی روانشناختی زنان سرپرست صورت نپذیرفته است .
همچنین با توجه به افزایش آمار زنان سرپرست خانوار و نیز مشکلات همراه آن بخصوص برای خود این زنان ، این مطالعه قصد دارد تأثیر آموزش برنامه تاب آوری را بر کیفیت زندگی و سرسختی روانشناختی زنان سرپرست خانوار مورد بررسی قرار دهد.
به عبارتی دیگر آموزش گروهی مبتنی بر تاب آوری بر بهبود مؤلفه های سلامت جسمانی و محیط کیفیت زندگی مؤثر نیست .
نتیجه گیری هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر تاب آوری بر کیفیت زندگی و سرسختی روانشناختی زنان سرپرست خانوار بود.