چکیده:
واقعۀ اندوهبار کربلا در سال 61 ه.ق بعنوان سرآغاز تحولی سترگ در فرهنگ و ادبیات عربی و فارسی، به خصوص در آثار شعرای شیعه و سوگ سرودههای آنان بازتاب گستردهای داشته است. شریف رضی و کسایی مروزی دو مرثیه سرای شیعۀ قرن چهارم، درسرزمین عراق و ایران داستان غمبار نینوا را در قصاید خود به گونهای متفاوت به تصویر کشیدهاند. از آنجایی که تحلیل و تأمل در چنین آثاری علاوه بر بهرۀ معنوی، ارزشهای ادبی- فرهنگی را نیز بدنبال دارد، لذا این نوشتار بر آن است تا با نگرشی تطبیقی، اسلوب و درون مایۀ این دو اثر را مورد بحث و مُداقِّة قرار دهد، برآیند پژوهش حاکی از آن است که اشعار دو شاعر با وجود تفاوت در ساختار و معنا، متعهد و مکتبی بوده و عشق به ائمه: بخصوص امام حسین7، بعنوان اسوۀ حماسه و معنویت، در آن موج میزند و با بهره گیری از این مضامین به سرودۀ خود رنگ و بوی خاصی بخشیدهاند.