چکیده:
داوری یکی از شیوه‌های جایگزین و از مهم‌ترین راهکارهای تسریع در حل‌وفصل اختلاف است که طرفین اختلاف با تراضی یکدیگر تنازع فی‌مابین را برای رسیدن به یک توافق الزام‌آور، بی‌طرفانه و موثر به آن ارجاع می‌دهند. از جهت نحوه انجام، داوری به دو شیوه موردی و سازمانی قابل‌تقسیم است که در داوری سازمانی، سازمان‌های داوری با هدف سرعت در روند رسیدگی‌ها و تسهیل و ارتقای کیفیت، فرایند داوری را به‌عنوان یک میانجی بین طرفین و داور، سازماندهی و مدیریت می‌کنند. این سازمان‌ها وفق مقررات خود در قبال انجام وظایفشان مصونیت دارند. لیکن مطابق قواعد عام مسئولیت در برابر طرفین و اشخاص ثالث مسئولیت داشته و می‌توانند طرف دعوا قرار گیرند. یکی از سازمان‌های عمده داوری بین‌المللی در ایران که مبنا و اساس فعالیت آن قانون مصوب مجلس شورای اسلامی است، مرکز منطقه‌ای داوری تهران*** است که بر اساس یک موافقت‌نامه میان دولت جمهوری اسلامی ایران و سازمان مشورتی حقوقی آسیایی ـ آفریقایی (آلکو) تشکیل و قواعد آن الگویی از قواعد داوری ۱۹۷۶ آنسیترال است که قواعد جدیدالتصویب این مرکز پس از مناسب‌سازی و اصلاح برخی جنبه‌های آن از ابتدای مارس 2018 (10 اسفند 1396) لازم‌الاجرا گشته است.
Arbitration is a substitute and among the most important solutions for dispute settlement, in which the parties to a disagreement, by mutual accord, refer a controversy, to reach a binding, impartial, and effective agreement. As for the procedure, arbitration can be categorized into ad hoc versus institutional arbitration; in the latter, arbitration institutions organize and manage the arbitration proceedings, as a mediator and arbiter, in an attempt to accelerate as well as to facilitate and improve the proceedings. Such institutions, as per the regulations, have immunity for performing their duties, yet, according to general rules of liability, are liable against the parties to a dispute and third parties, and can be litigated. A major arbitration institution in Iran, the operation of which is based on and authorized by the statute of the Islamic Consultative Assembly, is Tehran Regional Arbitration Center (TRAC), incorporated through an agreement between the Islamic Republic of Iran and Asian-African Legal Consultative Organization, with rules based on The UNCITRAL Rules of Arbitration of 1976; the newly enacted rules of said center, subsequent to the required amendments to some of its facets, became enforceable from early March 2018.
خلاصه ماشینی:
یکی از سازمان های عمده داوری بین المللی در ایران که مبنا و اساس فعالیت آن قانون مصوب مجلس شورای اسلامی است ، مرکز منطقه ای داوری تهران *** است که بر اساس یک موافقت نامه میان دولت جمهوری اسلامی ایران و سازمان مشورتی حقوقی آسیایی ـ آفریقایی (آلکو) تشکیل و قواعد آن الگویی از قواعد داوری ١٩٧٦ آنسیترال است که قواعد جدیدالتصویب این مرکز پس از مناسب سازی و اصلاح برخی جنبه های آن از ابتدای مارس ٢٠١٨ (١٠ اسفند ١٣٩٦) لازم الاجرا گشته است .
در ایران تا قبل از سال ١٣٧٦، تمامی داوری ها مطابق قانون آیین دادرسی مدنی انجام می شد، اما با تصویب قانون داوری تجاری بین المللی ، داوری های تجاری بین الملل مطابق قانون اخیرالذکر صورت می پذیرد که در ماده ٦ خود به صراحت داوری سازمانی را موردعنایت قرار داده است که به لحاظ فقدان سازمانی با قواعد منسجم در ایران برای این مهم ، ایجاد سازمان هایی دراین خصوص ضروری و لازم می آمد.
12 مرکز منطقه ای داوری تهران ، دارای رکن دیگری که در ماده ٣ مقررات داخلی مرکز پیش بینی شده تحت عنوان هیئت داوری ١٣ می باشد که مرکب از حقوق دانان مجرب و خوش نامی است که در داوری های بین المللی از تجربه کافی برخوردار می باشند و در این رکن از مرکز فعالیت می کنند.
مرکز منطقه ای داوری تهران در موقع انتخاب داوران می بایست ملاحظات لازم درمورد ویژگی های داوران طبق توافق طرفین را در نظر بگیرد و از استقلال و بی طرفی داور اطمینان حاصل کند در هر صورت رئیس دیوان داوری باید از میان اتباع یک کشور ثالث تعیین گردد.
(
, 
, 
)
