چکیده:
سبک زندگی اعتقادی، مومن موحد متاثر از روحیه ابراز نیاز و دعا به محضر پروردگار است بدون شک دعا و به خصوص دعای عرفه تاثیرات مهمی در سبک زندگی اعتقادی دارد. اثرات معرفتی دعای عرفه در تغییر و تحول زندگی فردی و اجتماعی موجب می شود. مومن موحد ارتباط ویژه ای با آن برقرار سازد. این پژوهش به دعای عرفه به مثابه کلاسی برای تربیت اعتقادی به مربیگری امام حسین(ع) پرداخته است که در این کلاس، متربیان با بازگشت به فطرت به تربیت توحیدی دست یافته و سبک زندگی اعتقادی آن ها شکل می گیرد. در این سبک زندگی، معرفه الله، جان مایه حرکت متربی است و لازمه معرفه الله، معرفه النفس است و نتیجه این دو عبودیت و بندگی خالصانه خدا است در این پژوهش بر اساس متن دعای عرفه به لوازم عبودیت همچون توفیق الهی، یادآوری نعمت ها و نیل به تقوا نیز پرداخته شده است. این پژوهش پیگیر بررسی تحلیلی نقش و جایگاه دعای عرفه در سبک زندگی اعتقادی است.
خلاصه ماشینی:
انسان بـاید در جـایگاه نیاز بایستد و علامت بندگی را در خود آشکار سازد؛ به پروردگار عزت روی کند و متوجه ساحت بزرگی و عظمت او شود" (ملکی تبریزی: 1375،ص20) امام حسین(ع) با طرح آموزههای اعتقادی در دعای عرفه، انسان گناهکار و ناسپاس را به معرفت حقشناسی وارد میکند تا شکر نعمتهای خداوند که عبارت است از ایمان، عمل صالح و اخلاق حسنه به جای آورد.
قرآن ناطق در دعای عرفه پس از اشاره به هدف آفرینش و فطرت انسان و دورنمای هدف والای کمـال زندگی و مسیر حرکت متربیان مؤمن، یعنی رسیدن به خدا به ذکر لطف و هدایت ربوبی در ارسال راهنمایان و مربیانی هدایتگر میپردازد که متضمن صحّت و سلامت دستیابی به هدفمندی خلقت که عبودیت و بندگی خدا است میباشند(انعام:161)،قرآن ، رسولان الهی را راهنمایان هدایتگر و رسول خاتم (ص) را"اسوه حسنه"و الگوی کامل مـعرفی کرده اسـت«لَقَدْ کانَ لَکمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن کانَ یرْجُو اللَّهَ وَالْیوْمَ الْآخِرَ وَذَکرَ اللَّهَ کثِیرًا»قطعاٌ برای شـما در نگرش و رفتار رسولالله(ص) سرمشقی نیکوست؛ برای کسی که به خدا و روز قیامت امـید دارد و ذاکر به ذکر الله است.
» تفکر در آثار الهی در راستای شناخت خداوند به عنوان تکلیف بندگی آشکارا به دست میآید که به عنوان مقدمه سیر تربیت اعتقادی صورت مییابد؛ چراکه بندگی حقیقی با معرفت پروردگار کمال مییابد و این مفهوم از مضمون کلام امام حسین (ع) دریافت میشود «اِلهی عَلِمْتُ بِاخْتِلافِ الاَّثارِ وَتَنقُّلاتِ الاْطْوارِ»خدایا آن طوری که من از روی اختلاف آثار و تغییر و تحول اطوار به دست آوردهام،«اَنَّ مُرادَک مِنّی اَنْ تَتَعَرَّفَ اِلَی فی آُلِّشَیءٍ حَتّی لا اَجْهَلَک فی شـَیءٍ: مـقصود تو از من این است که خود را در هر چیزی به من بشناسانی تا من در هیچ چیزی نسبت به تو جاهل نباشم.