چکیده:
تا قبل از انقلاب اسلامی ایران، ایران رویکرد امنیتی خود در منطقه را در ائتلاف با غرب و به‌ویژه ایالات متحده آمریکا تعریف کرده بود و به همراه عربستان سعودی، در چارچوب استراتژی امنیتی دوستونی مورد حمایت غرب نقش‌آفرینی می‌کرد [5]. ایران پس از انقلاب و استقرار جمهوری اسلامی ایران در جهت اتخاذ سیاست امنیتی مستقل حرکت کرد و سعی کرد تا خود را خارج از استراتژی‌ها و رویکردهای بلوک شرق و غرب تعریف کند. در این راستا همکاری و مشارکت با حکومت‌های منطقه خاورمیانه در جهت شکل دهی به ترتیبات امنیتی منطقه‌ای در الویت قرار گرفت. سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نیز مانند سایر کشورها تحت تاثیر عوامل و متغیرهایی در سه سطح داخلی، خارجی و فردی قرار دارد. سیاست خارجی ایران، مانند هر پدیده و فرآیند سیاسی دیگر در خلاء شکل نمی‌گیرد، بلکه معلول بستر، بافت و شرایط اجتماعی، فرهنگی، جغرافیایی و اقتصادی خاص این کشور می‌باشد. در این نوشتار سعی می‌شود به این سئوال که آیا اهداف مورد نظر در سیاست خارجی دولت یازدهم، جمهوری اسلامی ایران را به عنوان کشوری توسعه گرا و قدرتمند در خاورمیانه مطرح می‌کند؟ پاسخ داده شود. فرضیه این مقاله نیز "نفوذ گفتمان در دولت یازدهم"را مولفه اصلی توسعه و پیشرفت جمهوری اسلامی ایران را به عنوان قدرت برتر منطقه‌ای می‌شناسد.
Until the Islamic Revolution, Iran had defined its security approach in the region in a coalition with the West, in particular the United States along with Saudi Arabia, it played a role in the western-backed on the framework of two-pillar security strategy. After the revolution and the establishment of the Islamic Republic of Iran, Iran moved independently to adopt a security policy and tried to define itself outside of the strategies and approaches of the East and West blocs. In this regard, cooperation and partnership with the governments of the Middle East region were prioritized in order to formulate regional security arrangements. The foreign policy of the Islamic Republic of Iran, like other countries, is affected by factors and variables at three levels: domestic, foreign, and individual. Iran's foreign policy, like any other phenomenon and political process, is not formed in a vacuum; it is also due to the context, and social, cultural, geographic and economic conditions of this country. In this article; this question is to be answered whether the goals of the eleventh government's foreign policy set the Islamic Republic of Iran as a developing and powerful country in the Middle East? The hypothesis of this article also is that "the influence of discourse in the eleventh state" as the main component of the development and advancement of the Islamic Republic of Iran as the supreme regional power.
(
, 
, 
)
