چکیده:
ایالات متحده خارج از قطعنامـه های شورای امنیت ملل متحد، به طور یکجانبه اقدام به تحمیل تحریم هایی در حـوزه هوانوردی، علیه بسیاری از کشورهـا، از جمله ایران نمـوده است. این اقدامات، هر چند ظاهرا به قصد تغییر رفتار کشور مورد هدف از طریق اعمـال فشار می‌باشـد، لیکن تحریم هوانوردی، مشخصا ایمنی هوانوردی را به چـالش می‌کشد. هرچند برخی معتقدند تحریم بازدارنده جنگ است لیکن تحریم‌های هوانوردی و ارتباط مستقیم ایمنی با حق حیات، حق امنیت، حق برسلامتی و حق برتوسـعه به مثابه حـق‌های بنیادین حقوق بشری این پرسش را به ذهن متبادر می‌سازد که تحریم های هوانوردی ایالات متحـده علیه ایران در پرتو موازین حقوق بین المللی بشر چگونه ارزیابی می‌شوند؟ این مقاله که به روش توصیفی و تحلیلی انجام شده، ضمن تبیین مفهوم تحریم و شاخص‌های مشروعیت آن، به طور تخصصی به تحریم‌های هوانوردی اهتمـام دارد و مشروعیت تحریم‌های مزبور را با نگاهی بی‌طرفانه ارزیابی می نماید.
The United States has unilaterally imposed aviation sanctions on many countries, including Iran, outside of UN Security Council resolutions. Although the sanctions are putting pressure on the target country to change behavior, but aviation sanctions challenge aviation safety. However, some believes that sanctions prevent war, but the direct relationship of the aviation safety with “right to life”, “right to security”, “right to health” and “right to development”, as fundamental human rights, raises the question of how US aviation sanctions against Iran are assessed in the light of international human rights standards. In this article - which has been done in a descriptive and analytical approach- while explaining the concept of sanctions and its legitimacy indexes, we will focus on aviation sanctions and the legitimacy of US sanctions against Iran has been assessed from a neutral view.
(
, 
, 
)
