چکیده:
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر صمیمیت زناشویی و رضایت جنسی زنان پیشیائسه بود. روش: روش پژوهش نیمهآزمایشی با گروه آزمایش و گواه و طرح پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری دوماهه و جامعة آماری 86 زن پیشیائسه مراجعهکننده به خانههای سلامت شمال شهر تهران در سال 1397 بود. پس از اعلام فراخوان و غربالگری با استفاده از پرسشنامههای صمیمیت زناشویی باگاروزی (2001) و رضایت جنسی لارسون، اندرسون، هولمن و نیمن (1998) 40 زن به شیوه در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش (20 زن) و گواه (20 زن) بهصورت تصادفی جایگزین شدند. برنامة درمان پذیرش و تعهد هیز و استرواسال (2010) طی هشت جلسة 90 دقیقهای بهصورت هفتگی یک جلسه در مورد گروه آزمایش اجرا شد. هر دو گروه در سه مرحله به پرسشنامههای پژوهش پاسخ دادند و دادهها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط با اندازهگیری مکرر تحلیل شد. یافتهها: نتایجنشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر صمیمیت زناشویی (94/4=F، 032/0=p) و رضایت جنسی (46/39=F، 001/0=p) اثر داشته و این اثر در مرحلة پیگیری پایدار مانده است. نتیجهگیری: از آنجاییکه درمان پذیرش و تعهد منجر به بهبود صمیمت و رضایت زناشویی شد؛ میتوان از آن بهعنوان روش مداخلهای موثر برای بهبود صمیمیت زناشویی و رضایت جنسی در زنان پیشیائسه بهره برد.
Aim The purpose of this study was to determine the effectiveness of group therapy based on acceptance and commitment on marital intimacy and sexual satisfaction in premenopausal women. Method: The research method was quasi-experimental with experimental and control group and pre-test, post-test and 2-month follow-up. Forty women were selected using convenience sampling and screening using the Bagros Marriage Intimacy Questionnaire (2001) and Larson, Anderson, Holman, and Niemann (1998) marital satisfaction questionnaire and divided into experimental (20 female) and control (20 female) groups. Female) were replaced at random. Hayes and Strauss (2010) Acceptance and Commitment Therapy Program was administered to the experimental group for 8 sessions of 90 minutes weekly. Both groups responded to the research questionnaires in three stages and the data were analyzed using repeated measures analysis of variance. Results: The results showed that acceptance and commitment therapy had an effect on marital intimacy (F = 4.94, p = 0.032) and sexual satisfaction (F = 39.46, p = 0.001). The two-month follow-up phase remained stable. Conclusion: Because the treatment of acceptance and commitment led to improved intimacy and marital satisfaction, it can be used as an effective intervention method to improve marital intimacy and sexual satisfaction in premenopausal women.
خلاصه ماشینی:
مقاله پژوهشي اثربخشي درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر صميميت زناشويي و رضايت جنسي زنان پيش يائسه مريم بهبهاني ١*، شهره قربان شيرودي 2 ١.
چکيده هدف : پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر صميميت زناشويي و رضايت جنسي زنان پيش يائسه بود.
از اين رو، شواهد تجربي حاکي از اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در زوج ها براي افزايش صميميت زناشويي و سلامت جنسي است ؛ به طوريکه نتايج پژوهش ها نشان ميدهد آموزش درمان مبتني بر پذيرش و تعهد باعث افزايش ميزان سلامت جنسي در زوجين و مؤلفه هاي صميميت عاطفي، عقلاني ، فيزيکي، اجتماعي، ارتباطي، روان شناختي، جنسي، و صميميت ميشود (شهري، محمدخاني، مؤذني کيا و چراغعلي، ١٣٩٦؛ سعادتمند، بساک نژاد و امان الهي، ١٣٩٦؛ طحان ، آهنگري و عسکري، ١٣٩٦؛ بک چالاکي و منصوري، ١٣٩٦؛ خانجاني وشکي، شفيع آبادي، فرزاد و فتحي زاده ، ١٣٩٥؛ سوبرا، تکسيرا و کاستا، ٢٠١٥؛ جاراسيکو، اسچوماچر، شاو، فورمن و هربرت ، ٢٠١٥؛ لارمار، وايترووسکي و لوئيز-درايور، ٢٠١٤؛ پترسون ، ايفرت ، فينگولد و داويدسون ، ٢٠٠٩).
لذا پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر صميميت زناشويي و رضايت جنسي در زنان پيش يائسه انجام شده و به دنبال پاسخ به سؤال هاي زير است .
آيا درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر رضايت جنسي و صميميت زناشويي زنان پيش يائسه در مرحله پيگيري دوماهه پايدار ميماند؟ روش پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون ، پس آزمون با گروه گواه و پيگيري دوماهه بود.